Pascal

Mijn vroege jeugd

In de tijd voordat ik verslaafd was, is er veel gebeurd in mijn leven. Ik groeide op met een meervoudig gehandicapte broer, mijn ouders waren heel vaak aan het werk en ik was daardoor meestal alleen na schooltijd. Ook werd ik vijf jaar lang gepest op de basisschool. In deze jaren kon ik al erg moeilijk met gevoelens omgaan en omdat ik eigenlijk geen vrienden had, zocht ik andere vrienden in games. Als ik Mario speelde, hoefde ik niet met echte vrienden te spelen.

Tijdens het spelen van een spel trok ik meestal een zak drop open, omdat ik dat lekker vond. Zo waren mijn eerste verslavingen gamen en eten. Tot op de dag van vandaag ondervind ik er nog steeds de gevolgen van omdat ik wat aan de dikke kant ben.

Leegte

Al vroeg in mijn jeugd ben ik gediagnostiseerd met autisme, waardoor ik naar een speciale middelbare school ging. De pesterijen in mijn jeugd en het gemis van aandacht van mijn ouders zorgden voor een mentale leegte. De leegte die ik voelde, vulde ik op door aandacht van anderen te vragen. Om die aandacht te krijgen deed ik rare dingen. Ik begon al vroeg met stelen om snoep te kunnen geven aan andere kinderen.

Doordat ik steeds meer aandacht vroeg, kreeg ik problemen met de vrienden van mijn vriendinnetjes. Het laatste jaar van de middelbare school ben ik daardoor bedreigd. Ik begon steeds meer te spijbelen, omdat ik niet op school durfde te komen. Als ik wel naar school ging, dronk ik alcohol voordat ik op school aankwam.

Ik was al een tijdje op zoek naar een nieuwe vriendenkring en kwam terecht bij een jongerencentrum. Op die plek voelde ik mij voor het eerst in mijn leven gerespecteerd en ik voelde me er vrij. Er werd geblowd en ik raakte bevriend met meerdere mensen die regelmatig wiet gebruikten. Na de eerste keer blowen wist ik dat dit een gevoel was dat ik altijd wilde hebben. De drank maakte ruimte voor wiet.

Mijn nieuwe vrienden bedreigden mijn eerdere plaaggeesten op school. Nadat ze hen hadden geslagen en in het water hadden gegooid, wist ik dat ze mij verder met rust zouden laten. Zo kon ik de laatste maanden van mijn middelbare school afmaken en heb ik mijn diploma behaald. Wel had ik thuis nog veel problemen.

Verhuizen

Drie weken voordat ik achttien werd, koos ik ervoor naar Haarlem te verhuizen. Achteraf gezien was dit de slechtste keuze ooit. Ik woonde in huis bij een verslaafde. Hij had agressie- en geldproblemen. Het liegen, bedriegen en manipuleren zorgden voor de grootste ruzies, waarin ik huilend vroeg of mijn huisgenoot wilde ophouden.

De pijn van het slechte contact met mijn ouders, het verkloten van mijn mbo-opleiding, het verlies van het laatste beetje liefde dat ik nog had en het structureel vernielen van mijn eigenwaarde, mening en leven, zorgden ervoor dat ik dagelijks tot twee gram wiet ging gebruiken.

Terug naar mijn ouders

Na een tijdje kon ik het in Haarlem niet meer aan en ben ik teruggegaan naar mijn ouders. Mijn ouders waren blij, maar ze wisten niet dat ik mijn verslaving meenam. Ze hebben moeten aanzien hoe de toestand van hun zoon met de dag verslechterde. Ik blowde zoveel dat ik compleet geïsoleerd raakte en alles om mij heen in de steek liet. Mijn verslaving is drie jaar doorgegaan. In die tijd heb ik twee keer een mbo-opleiding links laten liggen en zowel de mensen om mij heen als mijzelf heel veel pijn gedaan. Tot 1 november 2013. Op die dag had ik een serieus gesprek met mijn broer, oom en tante. Zij lieten mij inzien dat ik zo niet kon doorgaan. Twee weken later was ik in een detox en daarna begon ik mijn nieuwe leven bij Yes We Can Clinics.

Dit was zeker niet gemakkelijk. Ik kreeg een intensieve behandeling, waarin ik mijn eigen fouten moest gaan inzien. Wat was de waarheid en wat heb ik door mijn gedrag voor mijzelf gecreëerd? Door middel van groepstherapieën, één-op-één gesprekken, buitenactiviteiten en de tijden eromheen ben ik gaan inzien wie ik was, waar mijn fouten vandaan kwamen en hoe ik die moest aanpakken.

Verbindingsdag

Op de verbindingsdag halverwege de behandeling, heb ik de mogelijkheid gehad om al mijn geheimen, schaamte, leugens en gevoelens op te biechten bij mijn ouders. Ik kon ze vertellen hoe ik hen tekort heb gedaan door mijn gedrag.

Doordat je met zoveel andere jongeren met problemen in de kliniek zit, word je duizenden keren een spiegel voorgehouden. Met mede-fellows (jongeren in de kliniek) bespreek je hoe zij bepaalde dingen hebben aangepakt en hoe ze hun leven gaan oppakken als ze weer thuis zijn.

Draai van 180 graden

Bij Yes We Can heb ik geleerd hoe ik moet omgaan met emoties, verwachtingen, opbouwende kritiek en overige dingen die in het leven belangrijk zijn voor je groei. Ik heb door de buitenactiviteiten gezien wat ik allemaal kan en waar mijn grenzen liggen. Zo ben ik ondanks mijn hoogtevrees gaan tokkelen en klimmen, en heb ik ondanks mijn hekel aan beweging geleerd dat ik plezier kan hebben in bijvoorbeeld voetbal en kanoën.

Yes We Can Clinics heeft mijn leven met een draai van 180 graden veranderd en heeft me doelen meegegeven waarmee ik aan het werk ben gegaan. Ik heb het gereedschap gekregen om mijn dromen waar te maken.

Meetings

Toen ik thuis kwam moest ik erg wennen, want mijn omgeving was gewend aan een verslaafde Pascal die niets anders deed dan blowen. Met veel communiceren, lachen en huilen heb ik mijn omgeving laten zien wie ik nu ben. Ik heb mensen uitgelegd dat ik geen alcohol kan drinken en dat ik een nieuwe manier van leven heb gevonden. Ik kan en ga ook geen spelletjes meer spelen als Assassin’s Creed of GTA.

Ik ga nog steeds naar drie meetings per week. Dit houdt mij sterk in herstel, omdat lotgenoten de enige mensen zijn die mij kunnen begrijpen. Ik heb een sponsor genomen en ben aan het werk met de stappen van herstel. Ook ben ik bezig met een opleiding tot ervaringsdeskundige, waarmee ik andere verslaafden kan helpen die in dezelfde shit hebben gezeten als ik. Daarnaast ben ik bezig mijn rijbewijs te halen.

Keuzes

Ik denk er weleens aan te gebruiken. Maar dan kijk ik naar een video op mijn mobiel die laat zien dat ik niet op kan staan, omdat ik te dronken en stoned ben, dan weet ik dat dit het niet waard is.

Ik heb elke dag een keuze: om naar een meeting te gaan of naar een coffeeshop. Ik heb de keuze om te werken voor mijn eigen geld of te gaan stelen. Ik heb de keuze om goede, gezonde vrienden te maken of vrienden die me kiezen voor wat ik heb. Ik heb een keuze welke kant ik in mijn leven op wil gaan: de goede kant van herstel of de slechte kant. En ik weet welke kant mij meer gaat brengen.