Gino

Werken als Yes We Can Coach, hoe doe je dat eigenlijk?

Laat ik starten met mezelf voor te stellen; mijn naam is Gino, 24 jaar en ik werk inmiddels 4 jaar als coach voor Yes We Can Clinics. Als mensen aan mij vragen ”Wat doe jij eigenlijk voor werk?”, moet ik heel eerlijk toegeven dat het amper uit te leggen is. Hoe ziet een dagje in het leven van een coach eruit? Nou, ongeveer zo:

Om te beginnen komen we op onze eerste werkdag ‘s avonds aan. We werken altijd met hetzelfde team, waardoor je het gevoel hebt alsof je met al je gezellige, hinderlijke neven en nichten werkt. Mijn collega's zie ik vaker dan mijn familie thuis, waardoor het vertrouwen onderling groot is, maar waardoor we het bovenal leuk en gezellig hebben.

Wanneer je de groep opkomt is het magisch om te ervaren hoe 65 jongeren, die volgens alles en iedereen vreselijk, onhandelbaar zijn, geen empathisch vermogen hebben en ronduit nergens meer welkom zijn, klaarstaan met een knuffel om je weer gedag te zeggen. Als je er 4 dagen niet bent geweest wachten ze je op met de mooiste en heftigste verhalen. Hoe het bijvoorbeeld eindelijk gelukt is om het zwaarste geheim dat ze hebben te delen met de groep (wat van misbruik tot geld stelen kan zijn). Het mooie is dat de fellows daarmee trots naar jou toe komen.

Na het rondje gedag zeggen en het aanhoren van de eerste verhalen kijk ik altijd een beetje in het rond. Al snel vallen de basisdingen op: “Hè, zat dat groepje vorige keer ook niet al samen?” en “Hè, die loopt er een beetje gespannen bij.”

Voordat ik het weet is het is weer tijd voor de dagafsluiting. Elke keer opnieuw verbaast het me weer hoe onwijs veerkrachtig de fellows zijn. Hoe ze na een onwijs moeilijke dag samen zitten en met de nodige diepgang vertellen hoe het was en wat ze hebben geleerd. Toch moet ik ook eerlijk zijn: het leukste van het leukste vind ik altijd de stuiterballen in de groep. De jonge jochies die alle kanten opgaan en geen flauw idee hebben wat ze aan het doen zijn. Die jochies die net wat minder filter hebben en altijd alles op de eerste impuls doen. Klein voorbeeldje:

Fellow: “Gino, Gino, Gino, Gino, Gino, Gino, Gino...”
Ik:        “Hè kleine, waddup?”
Fellow: “Ja nou kijk, luister dan, dit is belangrijk.”
Ik:        “Oké, oké, oké, volledige focus.
Fellow: “Nou kijk, stel je voor dat als ik per ongeluk twee koekjes heb gepakt... nou kijk, het is niet zozeer stel je vóór, maar ik heb het ook gedaan, want deze zijn echt f*cking lekker.”
Ik:        “Kleine grote vriend, wat denk je dat ik ga zeggen?”
Fellow: “Ja kutzooi, dat wordt teruggeven he...?”
Ik:        “Misschien misschien...”
Fellow: *geeft koekje terug* “Gino, soms ben je ook echt een lul.”
Ik:         *begint te lachen* “Hoezo dan kleine?”
Fellow: “Nou kijk, ik wéét dat je gelijk hebt, maar ik wil zelf ook een keer gelijk hebben.”

Het bizarre is dat dit soort simpele gesprekken doorgaan naar waar het echt om draait. En dat is niet zozeer het gelijk hebben, maar het feit dat er altijd naar zo'n jochie gekeken wordt als iemand die druk en vervelend is, terwijl hij super graag een keer positief gezien wil worden.

Coach zijn is meer dan iemand zijn die er alleen staat; coach zijn draait erom dat je de fellows ziet voor wie ze zíjn en niet voor wat ze dóen.

Gino Siebert – Jongerencoach bij Yes We Can Clinics