Het coronavirus en gamen

Wat doet het coronavirus met jongeren die kampen met een gameverslaving? Oud-fellow Victor zit al vijf jaar in herstel van zijn gameverslaving en heeft een blog geschreven over het coronavirus en gamen.

Er werd me laatst de vraag gesteld of ik denk dat het aantal gameverslaafden aan het stijgen is nu het grootste deel van Nederland veel thuis zit. Dit vond ik een goede vraag en ik ben hierover gaan nadenken.

Het is namelijk waar; mensen zijn meer aan het gamen. In de maand maart zijn gameconsoles enorm lastig geweest om te verkrijgen omdat ze op vele plekken waren uitverkocht. De Nintendo Switch Lite heeft zelfs zijn eigen verkooprecord verbroken!

En ik snap het! Mensen vervelen zich, er moet wat te doen zijn en hoe makkelijk is het om even op een knopje te drukken en entertainment te hebben? Daarnaast hoef je niet al je sociale contacten te missen. Zodra je online bent kun je alsnog met je vrienden/vriendinnen praten. Heel eerlijk; wat is nou leuker, online een Kahoot maken waarna je het gevoel hebt nog steeds amper iets te hebben bereikt, of een level van Candy Crush halen en beloond worden met mooie kleurtjes, toeters en bellen. Natuurlijk is gamen aantrekkelijk voor alle doelgroepen. Maar zorgt dat ook echt voor meer gameverslaafden?

Laten we dan eens kijken naar wat iemand écht verslaafd maakt aan games. Het is namelijk, in mijn ogen, niet zo zeer belangrijk hoeveel uur iemand speelt. Ik denk namelijk dat het belangrijker is om te kijken naar WAAROM iemand speelt! Als ik naar mezelf kijk was het namelijk om mijn gevoelens weg te kunnen stoppen, om hiervoor weg te kunnen lopen. Als ik een keer boos of verdrietig was, me onveilig voelde of mezelf schaamde voor iets, kon ik mijn games opzoeken. Zodra ik in deze wereld zat, was ik helemaal niet met mijn gevoelens bezig. Het was een tijdelijke oplossing om voor mijn gevoel en omgeving weg te lopen. Ik dacht dat ik het allemaal niet aankon. Ondertussen had ik zoveel opgekropt dat ik om de kleinste dingen al in tranen uitbrak.

Altijd een masker op moeten zetten om mensen mijn echte gevoelens niet te laten zien was zwaar. Als ik dan na een lange dag thuiskwam, was het heerlijk om even te ontspannen in de virtuele wereld. Totdat mijn vermijdende gedrag zo groot was geworden dat ik niet meer naar school ging, niet meer werkte, al mijn geld op maakte aan games en via een interventie naar Yes We Can Clinics ben gegaan om geholpen te worden. Voor dit laatste ben ik enorm dankbaar. Hier heb ik mijn leven weer terug kunnen pakken. Met dank aan deze kliniek ben ik nu bijna 5 jaar ‘clean’ van games (en andere verslavende middelen).

Om weer even terug te pakken op de vraag of er nu meer mensen verslaafd raken aan games. Mijn antwoord op deze vraag: ik weet het niet. Het zal iets zijn wat we in de toekomst zullen zien. Zodra alle verantwoordelijkheden weer terugkomen; dan zullen we zien wie er moeilijk terug in het ritme van het dagelijks leven komt. Wie games begint te prioriteren ten opzichte van andere zaken. Dan pas zien we wie zich nou echt kan verliezen in games.

De “verslaafden” onder ons die nu genieten van meer tijd thuis, zitten onder een soort camouflage, verstopt onder het nieuwe dagelijkse leven van vele mensen. Zodra het coronavirus voorbij is begint het moeilijkste gedeelte pas: helemaal terugkomen in het dagelijks leven. Vergeet niet dat gameverslaafden een kwetsbare doelgroep vormen, die met een reden zichzelf verliezen in games. Ze hebben hulp nodig en kunnen dit niet alleen oplossen. Ga in gesprek, vraag wat er speelt (en dan niet op hun beeldscherm), vraag of ze ergens hulp bij nodig hebben, wees een veilige haven voor de mensen om je heen en luister ook naar hen. Alleen zo kunnen we herkennen wie hier last van kan ervaren en er iets aan doen!

Mocht je er nou niet uitkomen wat jij kunt doen? Neem contact op met Yes We Can Clinics! Je hoeft het niet alleen te doen, er zijn mensen die hier ervaring mee hebben en je graag te woord staan.

Veel liefs!

Victor van Rossum

Wil je meer weten over gameverslaving kijk dan op deze pagina.