Krista, moeder van Isa

Ik ben de trotse moeder van Isa van Rees. Na de geboorte van Isa hebben we veel problemen gehad met haar gezondheid. Als klein meisje is ze tot aan haar vierde jaar vaak opgenomen geweest in het ziekenhuis. Isa was van jongs af aan al een pittige dame die precies wist wat ze wel en niet wilde. Op de basisschool had ze het lastig. Ze voelde zich eenzaam en werd vaak gepest omdat ze niet makkelijk mee kon komen. Kinderen zijn hard onder elkaar. Ben je net wat anders? Dan is er snel een oordeel. Na de basisschool mocht ze haar middelbare school beginnen in een klein gebouw met leerwegondersteuning. Zo kon ze rustig wennen aan deze grote stap.

De eerste maanden ging dat best goed en Isa maakte vriendinnen. Ook kwam ze in aanraking met een jongen. Op het eerste gezicht was hij aardig en lief, maar al snel draaide dat om. Isa wilde dingen niet doen die hij wel wilde doen, wat resulteerde in sexting. Hij heeft foto’s van haar openbaar gemaakt. Al snel kwam dat ter ore bij vele scholen bij ons in de buurt en het leven van haar werd een regelrechte hel. Iedereen had zo zijn woordje klaar en ze werd voor alles uitgemaakt. We zijn gesprekken aangegaan met meerdere partijen en besloten dat ze na de zomervakantie naar een andere school zou gaan buiten onze gemeente.

Nog voor diezelfde zomervakantie diende het volgende zich al aan. We kwamen erachter dat Isa misbruikt was. Als je dat hoort over je dochter, dan is het net of de grond onder je voeten wegzakt. Je voelt je zó machteloos als ouder dat dit je kleine meisje overkomt, onbegrijpelijk. We hebben direct hulp aangevraagd voor haar om deze ontzettend heftige gebeurtenis op deze jonge leeftijd te verwerken.

Na de zomervakantie begon ze op de andere school en ik had het idee dat ze echt wel op haar plek zat. Ze maakte vriendinnen. Iets wat je als ouder alleen maar hoopt voor je dochter. Echter kregen we na enige tijd regelmatig telefoon dat ze in paniek was weggelopen en zelf niet wist wat ze hieraan kon doen. De gesprekken met het wijkteam werden opgeschaald. Maar aan het einde van het tweede schooljaar werden we ’s ochtends vroeg gebeld. Onze dochter stond met haar vriendin dronken bij de schoolreceptie. Vanaf dat moment wist ik het echt niet meer. Wat was dit? Wat moet ik doen? Ik heb van alles uitgeprobeerd: smeken, preken, streng zijn, boos worden, uit contact, in contact. Ik werd er moedeloos, radeloos en intens verdrietig van. Wat een onmacht! Ik maakte mij zo ongelofelijk veel zorgen en na een periode met alleen maar ruzie kwam ze tot inkeer dat dit echt niet kon en het zou ook nooit meer gebeuren.

Vanaf dat moment ging het steeds beter. Ze haalde op school mooie cijfers en het ging in onze ogen erg goed. Ze vertelde ons altijd waar ze was en uit school kwam ze meestal gelijk naar huis met haar vriendin. Zelfs de afspraken met het wijkteam kwam ze altijd netjes na. We hielden ‘de touwtjes’ wat korter. Zo dachten we het gevaar voor te zijn om haar na enige tijd toch weer meer los te laten. Helaas ging dat helemaal mis. Na haar examentijd ging het helemaal mis. Ze kwam terecht in een ‘bad trip’ na het gebruik van verkeerde drugs. Wij kwamen erachter dat het geld wat ze van ons had gekregen niet op was gegaan aan kleding of leuke dingen doen met vrienden. Nee, ze had het nodig om zichzelf te voorzien van drank en drugs. Als ouder vraag je je dan echt af hoe het kan dat je dat niet hebt gemerkt. Ik zat er altijd bovenop, maar al snel kom je er ook achter dat ze een koningin werd in liegen, bedriegen en manipuleren.

Als ouders wisten wij het niet meer. Ik heb haar verteld dat ik radeloos was en op zoek was naar hulp voor mezelf. Haar antwoord was dan: “en ik dan?” Zij had toch hulp waar ze vaak naartoe ging? Maar ze bekende dat ze de ambulante hulp wist te overtuigen dat het goed met haar ging terwijl dat niet zo was. Isa was echt op een punt dat ze niet meer verder wilde leven. Ze was het zó zat dat ik opnieuw ben gaan zoeken naar hulp.

Tijdens het zoeken naar hulp kwam ik in contact met Yes We Can Clinics en wat een verademing was dat. Al in het eerste telefonische gesprek had ik het idee dat ik werd begrepen en er werd geluisterd. Mijn gevoel zei ook direct: “hier ligt onze oplossing.” Snel na de aanmelding konden we met Isa op intakegesprek. Daar kregen we te horen dat ze een ‘go’ kreeg en dat ze over 8 weken zou worden opgenomen. Uiteindelijk kwam er zelfs nog eerder een plekje vrij waardoor ze na twee weken al naar de kliniek vertrok.

Isa liet al geruime tijd geen emoties meer zien. Ze kon zich ook niet meer uiten. Dit kwam hard aan toen ze naar de kliniek ging. Wij hadden verdriet en zij toonde geen enkele emotie, geen knuffel en zelfs geen zwaai. Het afscheid was moeilijk. Alle contacten die we tot het moment van vertrek met Yes We Can Clinics hadden, gaven veel vertrouwen, maar toen Isa eenmaal was vertrokken sloeg de twijfel toe. Had ik er wel goed aan gedaan? Was dit wel de juiste beslissing en de juiste plek?

De eerste vijf weken kropen voorbij en duurden intens lang. Toen kwam ‘de verbindingsdag’. De deur ging open en daar stond onze dochter te stralen! Wat was het ontzettend fijn om haar te zien en om haar ogen weer te zien glanzen. Ze had het zwaar, heel zwaar en heeft echt moeten vechten met zichzelf om te blijven, maar was uiteindelijk vol goede moed en vastbesloten om het programma af te maken. Ze heeft alles eruit gegooid wat er allemaal speelde en ik wist dus maar voor een klein gedeelte in wat voor wereld zij zat. Het was een diepe schok en ik wist dat ze daar goed zat en dat de laatste weken ook heel belangrijk waren. In deze laatste weken hadden wij twee keer per week telefonisch contact met onze dochter. Ik keek iedere week uit naar deze momenten en het vertrouwen groeide.

De dag dat ze terug kwam was super. Het was ontzettend fijn om haar weer thuis te hebben, maar zeker ook eng en onzeker voor ons allemaal. Wat gaat er de komende tijd gebeuren? Hoe slaat ze zich door de grote wereld heen? Natuurlijk was er tijdens de oudersessies uitgebreid stilgestaan bij het feit dat het bij thuiskomst pas begon, maar op een of andere manier was tot mij niet doorgedrongen wat dat betekende. Totdat ze daadwerkelijk thuiskwam. Wat werkte ze iedere dag hard aan haar herstel en wat een levensbagage heeft ze uit de kliniek meegenomen.

Ook wij hebben veel geleerd tijdens de oudersessies en het is fijn om dat nu met elkaar te kunnen delen. Natuurlijk gaat het nog weleens mis in de communicatie, maar we zoeken altijd naar een moment om er op terug te komen en uit te diepen waar het nu daadwerkelijk over gaat. We zijn ons bewust van onze valkuilen en zijn in staat het daarover te hebben. Ik ben zo trots op Isa! Wat ze elke dag weer neerzet, de strijd die zij levert en de keuzes die zij maakt. Na terugkomst heeft ze ook heel veel houvast gehad aan de nazorg. Uiteindelijk heeft ze zich zo ontwikkeld dat ze voorlichtingen geeft op middelbare scholen en nog steeds met veel overtuiging haar verhaal vertelt.

Het belangrijkste dat wij hebben ervaren is dat Yes We Can Clinics een warme en veilige omgeving biedt in elk aspect en onderdeel van hun organisatie. Isa mist de kliniek nog regelmatig en ook de coaches die haar dagen daar toch een heel stuk leuker maakten. Het traject bij Yes We Can Clinics is het mooiste, maar ook het moeilijkste ‘cadeau’ dat ik onze dochter kon geven. Daardoor gaan wij de toekomst iedere dag weer met vertrouwen tegemoet.

Yes We Can!