Naomi

"Ik was ervan overtuigd dat het leven niet voor mij weggelegd was en had oprecht de overtuiging dat alles beter zou zijn als ik dood was."

Op mijn dertiende ben ik begonnen met experimenteren om de negatieve gedachtes in mijn hoofd te dempen en het waardeloze gevoel wat ik ervaarde te verdoven. Dit begon met alcohol en zelfbeschadiging, maar softdrugs werden ook algauw aan het lijstje toegevoegd.

Ik kon niet omgaan met mijn gevoel, snapte vaak zelf niet eens wat ik voelde en kon dit ook niet uitspreken naar mijn omgeving. Hierdoor isoleerde ik me ontzettend veel en dit zorgde ervoor dat ik me alleen ging voelen in wat ik meemaakte. Ik functioneerde redelijk, maar daar was alles mee gezegd. Ik was er nog wel, maar eigenlijk was ik ook al weg.

Lange tijd werkte het voor mij om mezelf te verdrinken in werk, school en destructieve coping methodes om mijn hoofd te dempen, maar de negatieve gedachtes groeiden en ook het suïcidale stukje nam ontzettend toe. Ik was ervan overtuigd dat het leven niet voor mij weggelegd was en had oprecht de overtuiging dat alles beter zou zijn als ik dood zou zijn.

Ongeveer een jaar voor ik naar Yes We Can Clinics ging, stortte ik volledig in. Ik had al jaren op mijn overlevingsstand geleefd en dat lukte mij op een gegeven moment niet meer. Ik liep al jaren bij zorginstanties maar verbetering merkte ik niet op. Hierdoor kreeg ik het gevoel dat het aan mij lag en dat het probleem niet meer op te lossen was.

Dit was niet de eerste keer dat ik dit deed, maar wel de eerste die bijna succesvol was geweest. Na een ziekenhuisopname werd ik opgenomen in een crisiskliniek en hier kwam ik in aanraking met allerlei verschillende soorten medicatie. Per crisisopname die erbij kwam, kwam er ook weer een grote hoeveelheid medicatie bij. Ik was volledig verdoofd van mezelf en van alles om me heen. Ik raakte enorm verslaafd aan al die pillen en kon niet meer zonder.

Ik wist niet meer wat ik moest doen, ik was nog maar een schim van de persoon die ik ooit wilde zijn en was mijn dagen aan het uitzitten. Tijdens die opname heb ik uiteindelijk, samen met mijn moeder, mijzelf ingeschreven voor Yes We Can. Als een soort laatste redmiddel, ik was het iedereen om mij heen verschuldigd om het nog één keer te proberen. Dit zou mijn laatste kans worden en toen kreeg ik groen licht om ook daadwerkelijk naar de kliniek te gaan.

"De tien weken die daarop volgden, hebben mijn leven niet alleen veranderd maar ook gered."- Naomi

Ik kwam gebroken binnen en het vertrouwen dat ik niet meer had in de hulpverlening hebben zij dag voor dag weer opgebouwd bij mij. Een avond in een van mijn eerste weken had ik ontzettend veel last van suïcidale gedachten en die avond heb ik bijna twee uur buitengestaan met een coach. Deze dag zal mij voor altijd bij blijven, want hij heeft me die avond laten inzien dat ik dat gevecht niet alleen aan hoefde te gaan. Hij zou me bijstaan en helpen. En toen ontstond er bij mij wat hoop dat de kliniek wellicht ook voor mij zou kunnen werken.

Het waren heftige weken en ik was ontzettend eigenwijs in het nog steeds alles alleen willen doen. Hierbij zette ik mijn behandeling ernstig op het spel en toen mij dat duidelijk werd, heb ik alles op alles gezet om het roer om te gooien en voor de eerste keer in mijn leven volgde ik suggesties op van anderen. Ik begon met hulp vragen, mij uit te spreken en ik heb veel schuld en schaamte kunnen achterlaten in de kliniek.

Bijvoorbeeld het schuldgevoel dat ik had over een goede bekende, die helaas suïcide had gepleegd vlak voor ik de kliniek in ging. Ik heb daar een eerste stap kunnen zetten naar het rouwproces waar ik zo bang voor was. Ik heb geleerd hoe ik zelf verantwoordelijk ben voor mijn eigen leven en ben geconfronteerd met de gedachtes in mijn hoofd en mijn gedrag.

"Wat ik, achteraf, ontzettend mooi vond daar was dat kwetsbaarheid beloond werd en dat eerlijkheid en openheid eigenlijk een vereiste waren."

Ik ben hier erachter gekomen dat de doodswens die ik al jaren had, geen poot meer had om op te staan. Ik had nog nooit geleefd, hoe kon ik nu al dood willen? Ik heb een gigantisch fijne en mooie band kunnen en durven opbouwen met mijn ouders en ik heb inzichten gekregen over hoe ik met mijn eigen gedachtes kan omgaan.

Toen ik de kliniek uitkwam en nog tien weken nazorg had, ben ik nog achter veel meer andere dingen gekomen. Zo heb ik daar nog gewerkt aan verschillende trauma’s, controleproblemen en heb ik zelfs tijdens dit nazorgtraject mijn laatste medicatie voor nachtmerries weten af te bouwen.

Ik ben meetings gaan bezoeken en ik vond gelukkig al snel een hele fijne sponsor en ben met de twaalf stappen begonnen. Ik leer mezelf elke dag een stukje beter kennen en heb ondertussen veel trauma’s kunnen afsluiten door nog een traumabehandeling.

Ondertussen ben ik al langer dan een jaar clean van alle middelen en zelfbeschadiging, bezoek ik vier meetings in de week en heb ik een Yes We Can Meeting in Alkmaar opgezet. Ik ben bezig om mijn papieren als ervaringsdeskundige binnen te slepen en ben van plan om daarna weer naar school te gaan om mijn Hbo-diploma te halen. Leven in herstel is stiekem best wel mooi en door mijn kwetsbaarheden niet meer te ontkennen, kan ik deze nu ombuigen naar iets waar ik kracht uit kan halen.

Ik ben dankbaar.