Dagboek van een Behandelaar #1: Wij laten jou niet los

Dinsdagochtend, half 12. Ik ben, samen met een andere behandelaar, op de kamer van een fellow. Ze gaat de laatste week van haar behandeling in en wil haar bed niet uitkomen. “Rot op, ik wil dat jullie weggaan. Ik heb het toch al verpest,” komt er onder de dekens vandaan. Ik ga aan de rand van het bed staan en probeer contact te krijgen. Ik maak een grapje, waarna de fellow met haar gezicht onder de dekens vandaan komt. “Dit komt omdat ik geen adem kreeg hoor, niet omdat ik jullie wil zien.” Ik hoor mezelf terugzeggen dat het allemaal oké is. “Wij laten jou niet los, wij gaan niet weg,” geef ik haar mee.

Een voorbeeld van een ochtend in mijn rol als behandelaar. Ik ben Sterre, 25 jaar en inmiddels zo'n tweeënhalf jaar werkzaam in de rol van Behandelaar bij Yes We Can Clinics. Yes We Can is voor mij niet zomaar een werkplek, maar een plek waar ik iedere dag plezier maak, verbinding ervaar en bijzondere momenten beleef. Wat ik je hier ga vertellen is een voorbeeld van zo'n bijzonder moment. Hoe leuk dat ik jou daarin mag meenemen en je zo een kijkje kan geven achter de schermen bij Yes We Can.

De fellow waar ik het over heb in dit verhaal, is een 14-jarig meisje die al veel heeft meegemaakt in haar leven. Hechtingsproblematiek is waar ze op dit moment mee worstelt. Op haar kamer is ze ons aan het proberen te overtuigen om weg te gaan, haar te verlaten. Ik lees haar een verhaaltje voor. Het verhaaltje heet “Het meisje met het omgekeerde magneetje” en maak het onderwerp hechting bespreekbaar. Simpel gezegd: de emotionele band die zich ontwikkelt tussen een kind en zijn of haar verzorger, die de basis vormt voor sociaal en emotioneel functioneren later in het leven. Het meisje heeft een omgekeerd magneetje in zich, wat maakt dat zij anderen (met een "gewoon" magneetje) afstoot. Het verhaal staat symbool voor deze fellow.

“Flikker op, wat is dit voor debiel verhaal?” zegt de fellow, die inmiddels weer onder de dekens gekropen is. Ik ga onverstoorbaar verder. Wanneer ik klaar ben met lezen, benoem ik nog een aantal keer dat wij niet weg zullen gaan, wat de fellow ook probeert.

Shit, denk ik even twee seconden. Omdat ik weet dat vrijwel niets belangrijker is dan eerlijk zijn tegen deze kwetsbare doelgroep. Zeggen wat je doet én doen wat je zegt. Ook als dat in dit geval misschien betekent dat ik de rest van de dag en avond op haar kamer zal doorbrengen. Want ik heb haar beloofd dat wij niet weggaan. Al snel gaat deze gedachte over in: als dat is wat deze fellow op dit moment nodig heeft, dan doe ik dat. Zonder twijfel. Omdat ik aan alles voel dat zij weinig ervaring heeft met mensen om haar heen die echt blijven.

Tijdens de lunch is het meisje beneden en krijgt te horen dat het fijn is om haar te zien. De dag erna blijft de fellow weer boven in bed liggen. We herhalen onze warme benadering van gisteren. Naar haar kamer gaan, contact maken, het verhaal voorlezen en de fellow laten voelen dat we niet weggaan. Later die dag gaat het meisje weer beneden.

Het is dinsdagmiddag, de laatste week van haar behandeling, rond half vijf. Haar behandeling zit er morgen op en we staan stil bij haar afscheid. Een bijzonder moment voor alle fellows in de kliniek, omdat tijdens dit moment iedereen samenkomt. De fellows die afscheid nemen lezen allemaal een afscheidsbrief voor, waarin zij terugblikken op hun behandeling en de andere fellows een boodschap meegeven. Kleine toelichting: Het is een moment van hoop, steun en verbinding. Woorden die fellows aan het begin van hun behandeling bij Yes We Can laten inzien dat hun weg naar herstel hier begint. Verhalen die iedereen in de groep herkennen en zorgen voor een hecht fellowship waarin niemand meer alleen is. De fellow uit dit verhaal begint: “Ik wil een verhaaltje voorlezen en het gaat over een meisje met een omgekeerd magneetje". Wat eerst nog een “debiel verhaal” was, is nu van en voor haar geworden. De cirkel is rond.

Woensdagochtend. Ik zwaai de vertrekkende fellows uit en zeg ook haar gedag. “Doei meisje met het omgekeerde magneetje.” Ze omhelst en bedankt me. Dit is waar het voor mij om draait en wat mijn werk bij Yes We Can Clinics zo bijzonder maakt. Al kan die ene fellow iets anders ervaren dan hij of zij tot nu toe in het leven gewend is. Ik laat jou niet los, ik ga niet weg.