Dagboek van een Behandelaar #2: Voor het eerst in lange tijd gewoon even kind

Dinsdagmiddag, half 4. Ik maak kennis met fellow Bart*. In het gesprek met zijn behandelaar is hij zijn Verbindingsdag aan het voorbereiden. Vanuit mijn huidige rol als behandelaar binnen het multidisciplinaire ondersteuningsteam van Yes We Can Clinics mocht ik hierbij aansluiten. Op Verbindingsdag worden fellows na vijf weken behandeling herenigd met hun (bonus)ouders. Veel fellows en (bonus)ouders beschrijven deze dag als één van de mooiste momenten in de behandeling. Tijdens deze warme, bijzondere dag komen de fellows en hun (bonus)ouders écht samen.

Er wordt gelachen, gehuild, herinnerd en gedeeld; over wat allen voor elkaar betekenen, maar ook over de pijn en moeilijke momenten. Het is een dag vol openheid en begrip, waar iedereen de kans krijgt verantwoordelijkheid te nemen, om zo weer een stukje dichterbij elkaar te komen. Gezien het zo'n belangrijke dag is, wordt met de fellows uitgebreid stil gestaan bij de voorbereiding ervan. Bart vertelt daarom aan zijn behandelaar welke dingen hem pijn en verdriet hebben gedaan in zijn leven.

Ik zie een lieve, zachte, gevoelige jongen voor me. Hij doet duidelijk zijn best om zich groot te houden, iets wat ik herken vanuit mezelf. We gaan samen het gesprek hierover aan en Bart deelt over hoe hij een groot verantwoordelijkheidsgevoel met zich meedraagt. Over hoe hij vindt dat hij moet zorgen en sterk moet zijn voor zijn ouders en zus, omdat zij als gezin heftige dingen hebben meegemaakt.

In het gesprek valt het mij op dat Bart het graag goed wil doen. Hij lijkt op zoek naar het geven van het perfecte antwoord en is bezig met zich zo goed mogelijk te verwoorden. Hij is streng voor zichzelf, maar tegelijkertijd ook pas net 15 jaar. Ik zeg hem dat ik, wanneer ik naar hem kijk en naar hem luister, zo sterk de behoefte voel om eens plezier met hem te maken. Hij kijkt vragend naar me. "Plezier?", vraagt hij. "Wat bedoel je daarmee?" We gaan hierover in gesprek. Zijn onwennigheid en aarzeling raakt me. Het is pijnlijk om te zien hoe plezier bij deze fellow van amper 15 jaar zo ver naar de achtergrond is verdwenen. Verloren gegaan onder de grote verantwoordelijkheden en zorgen.

"Plezier maken, daar ben ik zo hard op afgestraft, dat ik niet eens meer weet hoe dat moet." Hij raakt geëmotioneerd en dat raakt tegelijkertijd iets in mij. Ik vraag hem waar hij plezier uithaalt. "Dieren", zegt hij zonder twijfel. Bart vertelt over zijn, inmiddels overleden, hond en hoeveel steun hij daaraan had. Het is mooi om te zien hoe hij opbloeit wanneer hij hierover vertelt. Ik nodig Bart uit om samen plezier te gaan maken en geef hem de vrijheid te bedenken wat we samen zullen gaan doen. Omdat het voor mijn gevoel belangrijk is dat het even om hem draait: deze lieve, zorgzame, 15-jarige fellow.

Een paar dagen later zoek ik hem op. Hij heeft inmiddels zijn Verbindingsdag gehad. Bart straalt wanneer hij vertelt over hoe fijn hij het heeft ervaren en hoe opgelucht hij is. Ik bekrachtig hem voor zijn moed om open en eerlijk te zijn tegen zijn ouders. Ik vraag hem of hij al een leuke activiteit heeft bedacht. Nog steeds is aarzeling merkbaar: "Wat mag en kan allemaal?", vraagt hij opnieuw. "Je mag alles bedenken wat je wil", is mijn antwoord.

Woensdagmiddag, de week erna. Bart, ik en een andere fellow en zijn behandelaar zijn op weg naar de Beekse Bergen, een dierentuin in de buurt van onze kliniek. We genieten van de blije koppies die we zien. Bart straalt en voelt voor het eerst in lange tijd dat hij weer kind mag zijn. Hij lacht, speelt en kijkt met verwondering naar alle dieren die hij tegenkomt. We hebben plezier samen. Terugkijkend voel ik me dankbaar. Dankbaar dat ik hem een stukje dichter naar het kind in zichzelf mocht brengen. Want soms zit heling niet in grote woorden of ingewikkelde gesprekken. Soms begint het met een lach, een blik vol verwondering, of gewoon een dagje Beekse Bergen. Ieder kind verdient het om zich licht te voelen. Om te spelen, te lachen, te ontdekken. Ook, of misschien juist, als het leven zwaarte heeft gekend.

* Bart is een pseudoniem. De echte naam van deze fellow is om privacy redenen gefingeerd.