Herstel Held Kyra: “Pas toen ik toegaf dat ik machteloos stond tegenover mijn verslaving, kwam ik in herstel.”

Ze weten hoe het voelt om te knokken, te vallen en weer op te staan en maken met hun eigen levenservaring het verschil bij Yes We Can: onze Herstel Helden. Ze prikken door maskers heen en bouwen vanuit herkenning snel vertrouwen op. Senior Counselor Kyra vertelt hoe haar levensverhaal nu haar kracht is en hoe zij deze inzet om onze fellows vooruit te helpen in hun herstel.

“Mijn eigen weg naar herstel begon laat, ik was 35 jaar toen ik naar een kliniek in Zuid-Afrika ging. De jaren daarvoor zat ik in de ontkenning en was mijn alcoholverslaving makkelijk te verbergen. Ik kom uit een Limburgs, bourgondisch gezin waar een dagelijkse borrel bij thuiskomst erbij hoorde. Mijn familie kon prima omgaan met alcohol, maar bij mij was het altijd een verrassing hoe het zou vallen. Dat vond ik oneerlijk. Het lag nooit aan mij dat ik alcohol dronk, altijd aan anderen: een foute relatie, de dingen die ik in het verleden had meegemaakt of aan mijn trauma.”

Nadat het voor de zoveelste keer fout was gegaan met de drank, Kyra een miskraam kreeg en haar huis werd uitgezet, belandde ze noodgedwongen bij haar ouders. Een periode waarin ook zelfmedelijden een grote rol speelt: “Mijn ouders stuurden mij naar een kliniek. Ik had daar helemaal geen zin in, maar ik had weinig keus. In de kliniek hield ik mezelf voor dat ik hier zat vanwege een burn-out. Toen ze daar vroegen hoe ik met mijn verdriet omging, zei ik dat ik dan ging drinken. Zelfs toen zij aangaven dat ik dan een verslaving had, bleef ik in de ontkenning. Tijdens die eerste opname vergeleek ik mezelf constant met anderen mensen. Drugsverslaafden waren in mijn ogen veel zieker dan ik. Daarnaast was ik erg manipulatief. Ik deed mezelf voor als het beste meisje van de klas, maar verbrak ondertussen alle regels. Ook begon ik tijdens mijn klinische opname een nieuwe relatie, iets wat juist sterk wordt afgeraden in vroeg herstel.”

Vallen als een baksteen

Na haar opname, bleef Kyra in haar hoofd herhalen dat zij niet dezelfde ‘ziekte’ had als andere verslaafden. “Ik viel door mijn ontkenning terug als een baksteen. Ook mijn relatie hield in mijn vroege herstel geen stand. Toen die relatie uitging, vond ik dat ik wel een borrel verdiend had. Ik was tenslotte zó zielig. Ik ging keihard onderuit en binnen tien dagen zat ik nog dieper dan voorheen. Uiteindelijk was dat wel het kantelpunt. Ik besefte éindelijk dat ik niet kon stoppen met drinken en net zo ziek was als iedereen.”

Kyra keert terug naar de kliniek, ditmaal met succes. “Ik heb alle suggesties gevolgd, want mijn manier werkte niet. Ik ging daarna naar vijf meetings per week, ben geen relatie aangegaan, zocht een sponsor en richtte me volledig op herstel en de stappen. Het heeft even geduurd voordat ik er was, maar vanaf dat moment gaf ik toe dat ik machteloos stond tegenover mijn verslaving. Inmiddels ben ik alweer vijftien jaar in herstel.” Terugkijkend op haar verleden, beseft Kyra dat haar verslaving aan liefde nog groter was dan aan de drank. “Ik had altijd een relatie, omdat ik mezelf geen bevestiging kon geven. Ik had altijd iemand nodig die tegen me zei dat ik leuk of aardig was. Ik kon het mezelf niet geven, waardoor ik ontzettend onderschatte hoeveel invloed die verslaving naar bevestiging op mij had. Het heeft uiteindelijk langer geduurd om ‘clean’ te worden van die verslaving, dan mijn alcoholverslaving.”

Neem de kleine dingen voor lief

Inmiddels is Kyra al jaren onderdeel van de Yes We Can familie en werkt ze als Senior Counselor in de internationale kliniek. Een plek waar haar levensverhaal haar kracht is en ze inmiddels honderden fellows heeft geholpen in hun weg naar herstel. “Het is als counselor belangrijk dat ik altijd aan mijn ego blijf werken. Ik moet bescheiden blijven en luisteren naar anderen. Ik moet niet denken dat ik het zelf allemaal wel kan. Als ik mezelf als minder verslaafd zie dan de fellows die we behandelen, dan loop ik risico om terug te vallen. Dit werk zorgt er dus ook voor een groot deel voor dat ik in herstel blijft. Ik geef fellows mee dat zij zich uit moeten spreken als er iets aan de hand is, dat zij zich moeten omringen met mensen waardoor je weer hoop krijgt voor de toekomst en om hulp vragen. Sta iedere dag stil bij wat je hebt. Fellows die hier net binnenkomen, staan vooral stil bij wat ze niet meer hebben, wat er ooit was of hebben angst voor wat nog gaat komen. Maar wees dankbaar voor wat er vandaag is, vooral de kleine dingen die je voor lief neemt.”

Kracht van ervaringsdeskundigheid

Als ervaringsdeskundige speelt Kyra een belangrijke rol in de behandeling van de fellows, omdat zij letterlijk een spiegel kan voorhouden. Iets wat destijds in haar eigen klinische opname ook een keerpunt bleek te zijn. “Ik nam adviezen van buitenstaanders nooit aan, want ik dacht wat weten zij er nou van. Of ik was niet eerlijk genoeg, want er zat schaamte. ‘Wat zullen ze wel niet van mij denken?’ Vaak kreeg ik tijdens het delen van mijn verhaal alleen maar bevestiging op mijn zelfmedelijden, terwijl de ervaringsdeskundigen juist keihard confronteerden. Dan vertelde ik over mijn misbruik, en gaf mijn counselor in de kliniek aan dat er zoveel vrouwen verkracht werden en niet verslaafd waren aan alcohol. Ik dacht ‘Wat zeg jij nou’, maar hij had wel gelijk. Dat kon ik alleen maar horen van een ervaringsdeskundige, op een of andere manier kwam dat bij mij wel binnen. Zij kunnen het zeggen vanuit liefde, maar ook vanuit herkenning. Waardoor je je ook minder snel aangevallen voelt als je geconfronteerd wordt met je gedrag.”

Die kennis en ervaring van toen, past Kyra ook toe als senior counselor. “Ik probeer mezelf nooit boven iemand te plaatsen, maar wel een spiegel voor te houden. De fellows vinden mij de eerste weken echt niet de leukste persoon, maar dat hoeft ook niet. Vaak zijn ze mij in de laatste weken van hun behandeling dankbaar. Dan geven ze aan dat ze het wel nodig hadden, die confrontatie. Op het begin konden ze me wel schieten, maar dan beseffen ze dat ik wel gelijk had.”

Eigen herstel held

In haar eigen weg naar herstel, speelde haar counselor uit die tijd een belangrijke rol. “Hij confronteerde me dat ik geen make-up meer mocht dragen, dat waren allemaal maskers die ik op had. Hij zei precies de dingen die heel vervelend waren om te horen, maar wel nodig. Toen ik tien jaar clean was, kwam ik hem tegen op een beurs. Dat hij zei dat hij trots op mij was, was mijn grootste cadeau. Hij was zelf in herstel van een heroïneverslaving. Ik dacht als hem dat lukt om daarvan af te komen, dan moet mij dat ook lukken. Daarnaast had ik een fantastische sponsor. Ze was iemand die tegen me zei dat ik normaal moest doen, want ik was aan het oordelen of mezelf voorbij aan het lopen. Helaas is ze overleden, maar tot aan haar dood is ze nooit teruggevallen. Pijn of geen pijn, dat was écht een herstelheld en een voorbeeld voor iedereen.”

Alleen voor vandaag

Wanneer je Kyra vraagt wat haar kracht geeft om in herstel te blijven, is ze heel duidelijk: “Waar ik toen zat, wil ik niet meer naar terug. Ik blijf naar meetings gaan, heb nog steeds een sponsor en begin mijn dag nog steeds met ‘alleen voor vandaag’. Ik bid iedere dag en houd een lijstje bij met dingen waar ik dankbaar voor ben. Allemaal om te beseffen wat ik heb, in plaats van stil te staan bij wat ik niet heb. Iets wat ik nooit deed toen ik in mijn verslaving zat. Er gaat geen dag voorbij waarin ik niet werk aan mijn herstel.”