Van loslaten naar een fijne kerst samen

Terwijl overal lichtjes werden opgehangen, mensen lijstjes maakten voor het kerstdiner en cadeautjes aan het inpakken waren, bracht ik mijn zoon naar Yes We Can. En toch… ondanks de leegte, maakte dat ene jaar het verschil. Het legde iets terug waar we zo naar verlangden: hoop, rust en weer samen vooruit kunnen kijken. Dat ene jaar veranderde alles voor kerst dit jaar.

Mijn zoon zat al jaren diep. Hij groeide op in een systeem van instanties, verhuizingen en gemiste kansen. Door omstandigheden waar hij zelf nooit voor koos. Wat begon als worstelen, werd overleven. En uiteindelijk: verdwijnen. Drugs, ziekenhuisopnames, overdoses. Meerdere keren dacht ik: hoe gaan we dit samen overleven?

Via-via kwam Yes We Can op ons pad. Een aflevering van de documentaire van Ewout op Videoland. Eén telefoontje volgde. En voor het eerst in jaren kwam er snel een reactie. Geen eindeloze wachttijden, maar: we zien jullie. Dat alleen al gaf ademruimte.

Hem achterlaten voor zijn tienweekse behandeling bij Yes We Can was zwaar. Vooral omdat we wisten dat we de eerste vijf weken geen contact zouden hebben, en dat kerst, oud en nieuw én zijn verjaardag in deze 10 weken zouden vallen. Maar na 5 weken, tijdens Verbindingsdag (2 weken voor kerst) kwam er ruimte: ruimte voor gesprekken die intens en emotioneel waren, maar ook verhelderend. Vanaf dat moment hadden we twee keer per week contact. Brieven en zelfs telefoontjes tijdens de feestdagen. Ik herkende hem weer: zijn humor, zijn openheid en zijn aanwezigheid.

Kerst in de kliniek

Richting kerst voelde alles dubbel. Je koopt cadeautjes, zet een boom op, zit aan tafel met vrienden en familie en toch ontbreekt er iemand. Tegelijk hield ik me vast aan wat ik wél wist: hij zat veilig. En omdat we weer wekelijks contact mochten hebben, merkte ik ook dat hij zich daar veilig vóélde. Dat gaf rust. Zeker in die dagen waarin er in de kliniek extra aandacht is voor samenzijn en verbinding.

Bij terugkomst vertelde mijn zoon over het kerstdiner. Een avond van samenzijn, met andere fellows en collega’s. Samen eten, samen lachen, soms ook gewoon stil zijn. Niet hoeven doen alsof het allemaal goed gaat, maar wél voelen: ik hoef dit niet alleen te doen.

Ook deed hij tijdens kerst en in de rest van zijn tijd bij Yes We Can activiteiten die je misschien niet verwacht binnen een behandeling, maar die juist het verschil maken. Denk aan paintballen met elkaar. Gewoon even kind zijn. Hij sprak hier graag over. Het plezier dat hij kwijt was geraakt, mocht hij bij Yes We Can weer ervaren.

En deze dagen waren niet alleen onvergetelijk voor hem, maar ook voor mij als moeder. Want ik besefte me heel goed: de mensen die bij Yes We Can werken, zijn er deze dagen voor onze kinderen. Terwijl zij zelf ook familie, vrienden en feestdagen hebben. En toch zijn ze daar. Bij mijn zoon. Niet alleen omdat het werk is, maar omdat ze er écht zijn.

Het gevoel dat hij niet alleen was met kerst, heeft mij erdoorheen geholpen.

Dit jaar is alles anders

Na zijn behandeling bij Yes We Can is mijn zoon gaan wonen bij Zero&Sano. Daar is hij geholpen om op een gezonde en veilige manier terug te keren in de maatschappij. Hij is gelukkig, sport graag en vanaf 2026 stroomt hij door naar een nieuwe opleiding. Hij doet weer mee in het leven. Niet elke dag is makkelijk, maar hij kiest voor herstel.

En dit jaar met kerst? Dat vieren we samen. Met een etentje, een cadeautje onder de boom en bovenal: met veel liefde voor elkaar. Want samenzijn, dát is waar kerst voor staat.