Wereld Suïcide Preventiedag: Een verhaal van duisternis naar hoop

Op Wereld Suïcide Preventiedag staan we stil bij een thema dat voor veel jongeren onzichtbaar dichtbij is: het worstelen met gedachten dat het leven te zwaar is. Isa, oud-fellow én Casemanager bij Yes We Can Clinics, weet hoe het voelt om in die duisternis te leven. Maar laat ook zien dat er altijd hoop is, hoe uitzichtloos het soms ook lijkt.

Isa groeide op met veel onzekerheid en pijn. Op de basisschool werd ze gepest en thuis waren er veel spanningen. “Ik was altijd heel boos en paniekerig en wist niet meer hoe het leven werkte.” Ze vond manieren om te ontsnappen aan haar gevoelens. Door zichzelf pijn te doen en door te vluchten in een eetstoornis, drank en ongezonde relaties. Van buiten leek ze een vrolijk meisje, maar van binnen voelde ze zich gebroken. “Ik kwam op een punt in mijn leven waarop ik echt het gevoel had dat alles mijn schuld was en ik zoveel had verpest in mijn leven. Buitenshuis moest ik van mezelf altijd doen alsof het goed ging en ik alles leuk vond, terwijl ik van binnen kapot aan het gaan was en er eigenlijk liever niet meer wilde zijn. Er waren periodes dat ik echt dacht, als dit het leven is, dan hoeft het voor mij niet meer. De dood leek de enige manier om rust te vinden.”

Het dieptepunt en het keerpunt

Op een dag nam Isa een overdosis. Ze werd wakker, teleurgesteld dat ze nog leefde. “Ik baalde heel erg, wilde hier helemaal niet meer zijn. Ik had teveel pijn en voor mijn gevoel was ik mijn eigen leven en dat van anderen aan het verpesten. Omdat mijn anorexia zo intens was, was mijn lichaam al enorm zwak en dacht ik dat mijn poging ook zou lukken.”

Het werd het begin van een periode vol crisis, waarin de wanhoop alleen maar groter werd. “Na mijn overdosis ben ik gelijk opgenomen bij de crisisopvang. Vanaf daar is het alleen maar erger geworden. Ik ging mezelf veel heftiger snijden, meer automutileren en begon met roken. De wens om er niet meer te zijn is daar alleen maar erger geworden. Ik wilde gewoon rust hebben en niet meer voelen wat ik voelde. De dood leek in mijn ogen de enige optie. Elke keer als ik naar het spoor ging, hoefde ik er alleen maar voor te springen. Dan is het klaar en heb ik rust. Die suïcidale gedachten waren er altijd. Ik was eigenlijk gewoon op zoek naar een manier, en het maakte niet uit in welke vorm, om maar die rust te hebben. Ik wist dat het zo niet langer kon, maar ik was niet sterk genoeg om hulp te ervaren. Op het moment dat ik dacht nu is het écht klaar en met een afscheidsbrief in mijn hand zat, werd ik gebeld door een vriend. Dat telefoontje heeft mijn leven gered en ik besloot hulp te zoeken.”

Hulp vragen als eerste stap

De stap naar haar behandeling bij Yes We Can Clinics was spannend. Isa dacht dat ze er alleen haar sombere gedachten kwijt zou raken, haar eetstoornis in stand kon houden en hield de dood nog steeds als uitvlucht. Maar tijdens haar tijd in de kliniek gebeurde er iets belangrijks: ze durfde eindelijk open te praten over haar diepste gevoelens. “Voor het eerst voelde ik me gezien en serieus genomen. Dat maakte het verschil. Het gaf me het besef dat ik niet alleen was.” Yes We Can gaf haar een fundament om op te bouwen en stond in het teken van eigenwaarde en zichzelf goed genoeg vinden. Ze leerde dat moeilijke momenten voorbijgaan en dat ze sterker is dan ze dacht. “Ik ben heel blij met het leven dat ik nu heb en ben super gelukkig. Ik wil nooit meer de keuze maken om hier niet meer te zijn. Want ook al zijn er moeilijke dingen en loopt het leven niet altijd goed, daar kom ik wel weer doorheen.”

Een boodschap vol hoop

Nog wekelijks bezoekt Isa meetings. Een fijne, vertrouwde en veilig omgeving waarin ze kan delen op momenten dat zij het even zwaar heeft. “Soms kan ik nog steeds denken fuck het leven is zwaar en ik trek dat niet. Het grote verschil is dat ik nu weet dat het maar een gedachte is die komt en gaat.” Isa wil jongeren die worstelen met dezelfde gedachten iets meegeven: “Praat erover. Neem jezelf serieus. Je hoeft het niet alleen te dragen, hoe moeilijk het ook voelt.” Ook aan ouders en naasten wil ze iets meegeven: “Luister echt naar je kind. Bagatelliseer hun gevoelens niet. Bied hen steun, knuffel ze en geef ze het gevoel dat ze ertoe doen en dat je hen hoort. Vraag wat je voor hen kunt doen en hoe je hier samen uitkomt.”

Leren houden van jezelf

Waar Isa vroeger alleen voor haar familie bleef leven, is er nu iets nieuws gegroeid: liefde voor zichzelf. “Ik ben mezelf best leuk gaan vinden. Met al mijn onzekerheden en angsten. Dat gevoel, dat ik er mag zijn, geeft mij de motivatie om in herstel te blijven.” Voor Isa is Wereld Suïcide Preventiedag een kans om het gesprek open te breken. “Zolang er taboe rust op suïcidale gedachten, voelen mensen zich alleen. Door erover te praten, geven we anderen hoop. En laten we zien dat herstel wél mogelijk is.”