Gijs

Het begint al vroeg op de basisschool in groep 4. Gijs werd gepest en voelde zich anders dan anderen. “Ik was altijd bezig met hoe anderen me zagen en wilde niet meer gepest worden, dus begon ik me anders voor te doen.” Om geaccepteerd te worden, zette hij een masker op. “Ik werd de clown van de klas, maakte altijd grapjes en was een allemansvriend.”

Langzaam verloor hij zichzelf in dat aangepaste gedrag. Zelftwijfel, prestatiedruk en het gevoel nooit genoeg te zijn, namen toe. Die worsteling zorgde ervoor dat hij zichzelf kwijtraakte. “Ik merkte dat ik steeds minder mezelf was. Ik deed dingen omdat ik dacht dat het moest, niet omdat ik het wilde.’’

Op de middelbare school zette dat patroon zich voort: Gijs werd in hokjes geplaatst, bleef worstelen met zijn identiteit en verloor steeds meer plezier in het leven. “Ik was de leukheid van het leven verloren.” Zijn psycholoog adviseerde hem zich aan te melden bij Yes We Can Clinics.

Stap voor stap

Voordat hij startte bij Yes We Can, ging Gijs ook niet meer naar school “Ik kon me nergens meer op focussen. Als ik door zou gaan, zou het alleen maar slechter gaan. Ik heb er bewust voor gekozen om even te stoppen.” Dat betekende wel dat hij in zijn examenjaar alle toetsen later moest inhalen. Een pittige keuze, maar het gaf hem de ruimte om zich volledig op zijn herstel te richten.

Bij de dagbehandeling van Yes We Can Clinics vond Gijs een veilige plek om zichzelf te ontplooien. De omgeving voelde warm, open en zonder oordeel. “Ik denk niet dat ik ergens op aarde nog zo’n plek zou kunnen vinden waar iedereen gewoon zichzelf is. Iedereen is daar voor herstel.” Voor het eerst voelde hij dat hij gewoon mocht zijn wie hij is.

Oog in oog met mezelf

Een van de meest impactvolle momenten tijdens zijn behandeling was een opdracht waarbij hij zichzelf moest aankijken in de spiegel. Hij kreeg de opdracht om hardop tegen zijn spiegelbeeld te zeggen dat hij goed genoeg was. “Ik moest mezelf letterlijk aankijken en zeggen: jij bent goed genoeg. Dat voelde zó ongemakkelijk. Maar het heeft me wel iets belangrijks geleerd.” Tot op de dag van vandaag gebruikt hij dat moment nog steeds als hulpmiddel. “Ik ben heel dankbaar voor dat moment en sta nog iedere dag voor de spiegel.”

Langzaam maar zeker vielen de puzzelstukjes op hun plek. Hij leerde zijn oude patronen herkennen en begreep beter waarom hij zich zo vaak aanpaste.

Ook de nazorg speelde een belangrijke rol: die bood houvast, structuur en gaf hem vertrouwen. Vooral het blijven uitspreken van gevoelens hielp hem om eerlijk te blijven naar zichzelf. “Ik weet nu: ik hoef het niet alleen te doen. Herstel is iets waar ik elke dag aan mag blijven werken.” Gijs keerde terug naar school en haalde al zijn examens. “Ik was supertrots op mezelf.”

Verbinding

De behandelaar heeft veel voor Gijs betekend: het afscheid was dan ook een moment wat hij niet snel vergeet. “Samen met mijn behandelaar Lisa heb ik toen het nummer Yesterday van The Beatles gezongen. Zij speelde gitaar, ik zong. Het was zo’n oprecht moment van verbinding. Iedereen was stil.” Het gaf hem vertrouwen in zichzelf, iets wat hij lang kwijt was geweest.

De kracht van delen

Twee jaar later is Gijs niet meer dezelfde jongen. Hij is voorzitter bij CODA-meetings, deelt wekelijks zijn verhaal en helpt anderen in hun herstelproces. “Dat teruggeven voelt goed. Ik heb er zelf veel aan gehad, en nu mag ik anderen helpen.” Daarnaast haalt hij veel kracht uit zijn fellowship. Het regelmatige contact met andere fellows geeft hem steun, herkenning en een gevoel van verbondenheid.

Ook in het dagelijks leven gaat het goed. Hij speelt in musicals, treedt op met zijn band en start binnenkort met de studie Facility Management. “Ik hoef me niet meer anders voor te doen. Ik ben goed zoals ik ben.” Ook de band met zijn ouders en broertje is hechter geworden. “We praten met elkaar, ik kan mezelf laten zien.”

Wat Gijs fellows in herstel wil meegeven? “Vergelijk jouw herstel niet met dat van een ander. Doe het op jouw manier. En zorg goed voor jezelf.”