Hein

Hein groeide op in Amsterdam. Al op jonge leeftijd voelde hij zich onbegrepen. “Ze zeiden op de basisschool dat ik concentratieproblemen had. Ik kreeg diagnoses als ADHD en autisme. Op een gegeven moment dacht ik: jullie vinden me toch een probleem, dan ga ik me er ook maar naar gedragen.”

Op zijn twaalfde begon hij met blowen. “Dat was makkelijker dan praten. Ik hoefde niets uit te leggen, alles stond gewoon even stil.” Maar het gebruik nam snel toe. “Ik stond ermee op en ging ermee naar bed.”

Uiteindelijk stopte hij met blowen. “Ik dacht: als ik nu niet stop, word ik gek. Ik checkte elke hoek van de straat en zag dingen die er niet waren.” Maar met het blowen verdween ook zijn houvast. “Ik had niks meer om op terug te vallen en ben iemand die structuur nodig heeft. Mijn ritme verdween, ik raakte mijn werk kwijt en vanaf dat moment sloot ik mezelf alleen nog maar op in mijn kamer en zat veel op mijn telefoon.” Het enige waarvoor hij nog zijn bed uitkwam, was sporten. “Dat werd dwangmatig. Ik trainde elke dag, soms twee keer.”

Een keuze maken

Op een gegeven moment was voor zijn moeder de grens bereikt. Ze gaf hem een duidelijke keuze: óf naar Yes We Can, óf het huis uit. Hein wilde eigenlijk helemaal niet gaan. “Ik ben trots. Ik geef niet snel toe dat ik hulp nodig heb.” Toch schreef hij zich in. “Ik dacht: ik ga een week. Dan zie ik het wel. En als het niks is, dan kap ik ermee.”

Hij kwam binnen met tegenzin, maar één moment zette alles in beweging. “Mijn intake was om 13.00 uur. En ik had al moeite om daarvoor op tijd te zijn. Toen dacht ik: dit is niet normaal. Dit kan zo niet langer.”

De magische eerste drie dagen

In het begin voelde Hein zich totaal niet thuis. “Ik keek rond en dacht: wat doe ik hier?” De eerste groepssessies zei hij niets. Pas op dag drie, tijdens een themasessie over verslaving, kreeg hij een blaadje met kenmerken en symptomen.

“Ik las die lijst en vinkte alles aan. Ik dacht: dit ben ik. Dit is precies wat ik al die tijd niet wilde zien.” Het werd een keerpunt. Voor het eerst gaf hij zichzelf toestemming om écht te kijken naar zijn gedrag, zijn verslaving en zijn verdriet. “Die lijst gaf me precies het duwtje dat ik al die tijd nodig had.”

Een spiegel voorhouden

De weken die volgden stonden in het teken van spiegels voorhouden, oude patronen herkennen en loslaten. In week vier vertelde hij zijn levensverhaal. “Dan denk je ineens aan alles wat je hebt geflikt. Aan jezelf, je ouders, je vrienden.” Daarna begon het helen. Met verbindingsdagen, gesprekken en stap voor stap plannen maken voor de toekomst. Tijdens een ademsessie in week zes kwam al die opgebouwde spanning er in één keer uit, iets wat hij al jaren niet had gevoeld. “Ik denk er nog steeds vaak aan terug.”

Een goed gevoel

In week zes begon er echt iets te veranderen. “Ik werd op normale tijden wakker. Ik had weer kleur in m’n gezicht. Het voelde alsof mijn leven weer een beetje vorm kreeg.” Hij had contact, ritme en verbinding met mensen om zich heen.

Juist omdat hij elke dag weer naar huis ging, werd het oefenen direct concreet. “Je zit midden in je proces, maar je moet het thuis meteen toepassen. Dat is lastig, maar daardoor leer je snel. Het bereidt je voor op de toekomst.”

Leven, niet overleven

Nu ziet Hein zijn leven als “een wereld van verschil.” Hij heeft een gezonde relatie met sport, werkt vier à vijf dagen per week, helpt thuis, kookt, wandelt met de hond en onderzoekt of hij alsnog wil studeren. “Ik gebruik sport niet meer om iets weg te stoppen, maar omdat het me blij maakt.”

De band met zijn familie is sterk verbeterd. “Mijn moeder geeft me nu een knuffel voor werk, ik deel mijn gevoelens met mijn ouders. En ik zeg ook gewoon als het even niet gaat.” Ook met vrienden is het contact veel beter geworden. “We praten over gevoelens. Dat heb ik vroeger nooit gedaan.”

Dankbaar

Wat Yes We Can Clinics voor Hein heeft betekend? “Het was de plek waar ik mijn broze steentjes mocht afbrokkelen en er sterke stenen voor terug mocht zetten.”

Zijn dromen? Een studie in psychologie of fysiotherapie. Een motorrijbewijs. Maar het grootste doel is dichtbij: “Ik wil gewoon elke dag genieten van het leven. En daar ben ik nu eindelijk mee begonnen.”