Jacqueline, moeder van fellows Gabriëlle en Lieke

Ik ben de trotse moeder van de 18-jarige Lieke en Gabriëlle. Lieke en Gabriëlle zijn een eeneiige tweeling en van jongs af aan pittige tantes. Ze wisten al snel wat ze wel en niet wilden en als ze iets niet wilden dan waren ze daar met geen tien paarden vanaf te brengen.

Op de basisschool hadden ze het lastig. Ze waren eenzaam en met name Gabriëlle is op de basisschool erg gepest. Zelf besloten ze dat ze in het voortgezet onderwijs op verschillende scholen van start wilden gaan.

De eerste jaren ging dat best redelijk. Thuis ging het best goed, dacht ik toen. We hadden het wel te stellen met de meiden en wij merkten dat zij het samen altijd roerend eens waren, met name op de momenten dat de buitenwereld zich, al dan niet voor hun gevoel, tegen hen keerde.

Ongeveer twee jaar geleden merkte ik voor het eerst dat er sprake was van wietgebruik. Mijn alarmbellen gingen direct af en hoewel iedereen dat tegensprak, zei mijn gevoel dat het de verkeerde kant op ging. Al snel na de eerste constatering van het wietgebruik heb ik voor één van mijn twee dochters ambulante hulp ingeroepen. Wat een teleurstelling was dat. Ik had niet het gevoel dat ik serieus genomen werd en mijn dochter leidde de ambulante hulpverlening volledig om de tuin. Dat bevestigde ze later ook.

De voorvallen stapelden zich op: liegen, manipuleren, stelen, schoolverzuim, afspraken niet nakomen etc. In die zomer kwam ik via via in contact met YWCC. Wat een verademing! Ik werd begrepen, kreeg steun, maar ook grote onrust omdat in dat gesprek wel bleek dat ik de signalen goed had geïnterpreteerd. Ik was direct onder de indruk van YWCC en ervan overtuigd dat hier de oplossing kon liggen. Helaas voelden de meiden en mijn partner op dat moment niets voor een dergelijk traject. Lieke en Gabriëlle beloofden beterschap en ik liet mij daarin meevoeren.

Door een aantal voorvallen in de nazomer, werd mij duidelijk dat de problemen groter werden en dat er in ons gezinssysteem veel meer niet oké was dan ik dacht. Wij hebben toen de hulp ingeschakeld van een (gezins)psycholoog. Vele gesprekken volgden, maar echt tot de kern doordringen konden we niet. Lieke en Gabriëlle zaten de gesprekken uit, ontkenden dat ze verslaafd waren en maakten, zij het met tegenzin, afspraken om maar weer van het gesprek af te zijn.

Zo dobberden wij door. Ik heb van alles uitproberend; smeken, preken, streng zijn, boos worden, uit contact, in contact. Ik werd er moedeloos, radeloos en intens verdrietig van; wat een onmacht. Ik maakte mij zo ongelofelijk veel zorgen. Waar waren ze mee bezig, waar hingen ze uit? In het blowen waren zij echt partners en met elkaar verbonden. Ze leefden in hun eigen wereld, een wereld waar ik geen toegang meer toe had. Ik zag mijn meiden afglijden en ik had het gevoel dat ik alleen maar lijdzaam kon toezien.

Door de situatie liepen de spanningen in huis hoger op. Toen de situatie nagenoeg onhoudbaar bleek heb ik beide meiden aangemeld bij YWCC en besloten het huis uit te gaan met de meiden. De meiden heb ik daarbij aangegeven dat het niet meer de vraag was óf ze naar YWCC zouden gaan, maar wanneer.

Snel na de aanmelding konden we met Lieke naar het intakegesprek. Ruim een maand na het intakegesprek vertrok Lieke naar de kliniek.

Alle contacten die we tot het moment van vertrek met YWCC hadden, gaven veel vertrouwen, maar toen Lieke eenmaal was vertrokken sloeg de twijfel toe. Had ik er wel goed aan gedaan, was dit wel de juiste beslissing en de juiste plek? De eerste vijf weken kropen voorbij als schildpadden. Toen kwam ‘de verbindingsdag’, de deur ging open en daar stond mijn dochter te stralen! Wat fijn om haar te zien en haar ogen weer te zien glanzen. Ze had het zwaar, maar was vol goede moed en vastbesloten om het programma af te maken. Na de verbindingsdag hadden wij regelmatig telefonisch contact. Ik keek uit naar deze momenten en het vertrouwen groeide.

De terugkomdag van Lieke was dubbel. Ontzettend fijn om haar weer thuis te hebben, maar Gabriëlle moest ik op dezelfde dag laten gaan. Mijn hart brak toen de meiden elkaar in de armen vielen en direct weer los moesten laten. Wat deed ik hen aan?

Het afscheid van Gabriëlle was zwaar en dat geldt ook voor haar eerste vijf weken in de kliniek, hoewel ik toen natuurlijk inmiddels ook een beetje ervaringsdeskundige was geworden. Ook de verbindingsdag van Gabriëlle was mooi, zwaar, emotioneel en wat een cadeau om in haar ogen de mooie spiegeltjes van haar ziel weer terug te zien. Helaas waren er met Gabriëlle minder contactmomenten in haar laatste vijf weken, wat natuurlijk ook (onterecht) weer twijfel en onzekerheid brengt.

De dag waarop Gabriëlle terugkwam was een groot feest. Wat een genot om haar weer in mijn armen te kunnen sluiten, maar ook dat Lieke en Gabriëlle na twintig weken weer werden herenigd.

Natuurlijk was tijdens de oudersessies uitgebreid stilgestaan bij het feit dat het bij thuiskomst pas begon, maar op één of andere manier was tot mij niet doorgedrongen wat dat betekende. Wat werken mijn mooie meiden iedere dag hard aan hun herstel en wat een levensbagage hebben ze uit de kliniek meegenomen. Zowel Lieke als Gabriëlle hebben veel over zichzelf geleerd en veel inzicht in eigen handelen en in de tweelingdynamiek gekregen. Na terugkomst uit de kliniek was het voor hen wel zoeken naar een nieuw evenwicht in hun relatie. Het feit dat ze allebei op dezelfde plek zijn geweest en van daaruit ervaringen en inzichten konden delen heeft hen daarbij echt geholpen.

Ook ik heb veel geleerd van dit traject en mijn aandeel in het ontstaan van de situatie. Het mooie is dat wij dit nu kunnen delen, diepe gesprekken voeren en op een heel ander level contact hebben. Natuurlijk gaat het nog weleens mis in de communicatie, maar we zoeken altijd naar een moment om er op terug te komen en uit te diepen waar het nu daadwerkelijk over gaat. We zijn ons bewust van onze valkuilen en zijn in staat het daarover te hebben. Ik ben zo trots op mijn meiden: wat ze elke dag weer neerzetten, de strijd die zij leveren en de keuzes die zij maken. Na terugkomst hebben ze ook heel veel houvast gehad aan de nazorg Yes We Do.

Lieke doet nu gespreid havo examen en Gabriëlle gaat volgend schooljaar studeren. Ik ben YWCC ontzettend dankbaar voor wat zij voor ons hebben betekend. Wat een warme en veilige omgeving bieden zij in elk aspect en onderdeel van hun organisatie. Lieke en Gabriëlle missen de kliniek nog regelmatig. Ik heb diep respect voor iedereen die in deze bevlogen organisatie werkt en kan YWCC niet genoeg bedanken voor de nieuwe basis die ieder van ons is aangereikt.

Het traject bij YWCC is het mooiste, maar ook het moeilijkste ‘cadeau’ dat ik mijn dochters kon geven en dankzij YWCC gaan wij de toekomst iedere dag weer met vertrouwen tegemoet. Yes We Can!