Eva

De dag dat ik uit de kliniek kwam hebben we gevierd met taart, want het was toch wel even een momentje hoor. 

Het gaat nu supergoed met me. Door alle omstandigheden heb ik veel school gemist, ben ik twee keer blijven zitten en moest ik weer opstarten in het speciaal onderwijs. Gelukkig ging ik met sprongen vooruit en zit ik inmiddels alweer een jaar op het reguliere onderwijs waar het super goed gaat.

Verkeerde keuzes 

Dat ik me nu weer volledig kan richten op school en werk, zegt genoeg over mijn situatie nu. Ik ben weer relaxt en neem ook lekker de tijd om met vrienden af te spreken. Voor mijn tijd in de kliniek waren dit allemaal dingen waar ik me amper mee bezighield. Ik had al sinds mijn 13^e geen enkele motivatie om te leren of om me nuttig te maken. Veel tijd spendeerde ik met mijn toenmalige vriend, nu mijn ex. Een jongen die 6 jaar ouder was, met hem ging ik blowen en andere drugs gebruiken. Ik vond het allemaal wel interessant en zag het probleem niet zo. Vriendinnen zag ik nog amper. De relatie met mijn ouders verslechterde. We hadden vaak ruzies die niet werden bijgelegd en ik trok me steeds vaker en verder terug.

4 dagen vermist

Op een bepaald moment had ik huisarrest en mocht ik maar een half uurtje naar buiten. Ik besloot samen met mijn ex-vriend weg te lopen van huis. Iedereen was in paniek natuurlijk, ik werd als vermist opgegeven. De politie was naar me opzoek en mijn vermissing werd op social media 6.000 keer gedeeld omdat ik zo jong was. Echter was ik vrijwillig met mijn ex-vriend meegegaan. Of ja, vrijwillig..? Door de drugs dacht ik niet na en ben ik uiteindelijk 4 dagen en nachten weggebleven. Het kwam niet in me op om iets van me te laten weten of om terug naar huis te gaan. Uiteindelijk vonden ze ons in een vakantiehuisje, met getrokken wapens kwam een politieteam binnengestormd. Dat was heftig hoor. Pas op het politiebureau had ik door wat er allemaal gebeurd was.

De dag erop nam de ambulante spoedhulp het helemaal over. Mijn telefoon lag nog op het politiebureau, dus contact met de buitenwereld had ik niet. Een paar vrienden werden ‘goedgekeurd’, zij mochten op bezoek komen en ik kreeg een aantal regels waaraan ik me strikt moest houden. De relatie met mijn ex-vriend werd direct beëindigd. Ondertussen werd er een oplossing voor me gezocht en al snel kwam het voorstel om me in een gesloten instelling te plaatsen. Mijn ouders en ik wilden dat absoluut niet en zo kwamen we uit bij Yes We Can Clinics. De maand voordat ik de behandeling inging besefte ik me pas hoe slecht het met me ging. En ik zag wat ik mijn ouders had aangedaan. Toch bleef ik me een beetje vlak voelen. Van binnen brak ik, maar op de een of andere manier kon ik het niet uiten. Ik was verhard. Hoe fucked up ben ik dat ik hier niet om kan huilen? Dacht ik.

Uistpreken en emoties uiten 

Op die gedachte kwam ik in de kliniek al snel terug. Er waren tientallen leeftijdsgenoten die zich herkenden in mijn verhaal. Ik leerde waar mijn gedrag vandaan kwam. En ik kreeg confronterende brieven vanuit het thuisfront waarvan vooral die van mijn vader een diepe indruk op me maakte. Dat maakte het voor mij gemakkelijker om me uit te spreken en mijn gevoelens en emoties te uiten. Dit was nodig om weer met een schone lei te beginnen. Na de kliniek ben ik het anders gaan doen. Ik kreeg weer nieuwe vrienden en pakte mijn school weer op.

Nu gaat het goed met mij. 

Terug naar Yes We Can? 

De band met mijn ouders is veel beter. We hebben een huisje op een vakantiepark en samen met mijn vader ging ik daar ook vaak klussen. Inmiddels heb ik weer een druk leven met school, werk en vrienden, maar ik ben er nog regelmatig te vinden. Dan praten we altijd even bij over van alles. En ik weet dat ik ook bij mijn moeder terecht kan als ik ergens mee zit. Mijn toekomstplannen? Ik wil graag de zorg in. Psychologie interesseert me, maar het lijkt me ook gaaf om als verpleegster in het ziekenhuis aan de slag te gaan óf een eigen winkeltje? En nu ik bij Yes We Can geweest ben, is dat ook zeker een optie, bijvoorbeeld als coach of behandelaar.