Floor

Toen ik een baby was, heb ik 2,5 jaar lang zeven tot acht keer per nacht gehuild. De enige die ‘s nachts voor mij opstond was mijn moeder. Naar mijn idee is daar de hechtingsproblematiek met mijn vader al begonnen. Toen ik een jaar of vier was, bleef ik bij familie logeren. Die nacht ben ik seksueel misbruikt. Ik kwam helemaal overstuur thuis, maar ik vertelde niets. Die nacht heeft mij als kind helemaal veranderd. Ik kreeg woedeaanvallen, was niet meer zindelijk en stond op mijn vijfde met een mes tegen mijn keel omdat ik niet meer wilde leven. Het heeft een enorme impact op mij gehad, maar ik heb het altijd voor me gehouden.

Op de basisschool was ik altijd anders dan anderen. In groep 4 begon het pesten. Een vriendin en ik werden lange tijd elke pauze bij onze keel gegrepen door oudere jongens tot we bijna neervielen. Ik durfde het thuis pas na maanden te vertellen. Toen mijn vader had ingegrepen was het afgelopen. Maar vervolgens begonnen medeklasgenoten me te pesten omdat ik dik was. Ze vertelden me dat als ik te lang zou leven, de aarde te zwaar zou worden. De laatste jaren van de basisschool probeerde ik wekelijks om zelfdoding te plegen. Op allerlei manieren heb ik het geprobeerd. Ook ging ik mezelf beschadigen door mezelf te snijden.

Ik huilde altijd alleen, omdat ik anderen niet wilde opzadelen met mijn problemen en mijn ‘zwakte’ niet wilde laten zien. Thuis was er weinig ruimte voor andere emoties dan blijheid. De woedeaanvallen zijn gestopt toen ik twaalf was. Ervoor schreeuwde ik alles bij elkaar en gooide ik met deuren tot er stukken uit de muur vielen. Tot het moment dat mijn vader mij afwees omdat ik zo vaak boos was.

Na de basisschool ging ik naar de middelbare school: nieuwe ronde, nieuwe kansen. Hier werd ik niet meer gepest, ik had zelfs een vriendinnengroep. Zo ver ik meekreeg waren mijn ouders gelukkig. De gedachtes over zelfdoding waren er nog wel, maar het bleef bij gedachtes. Het enige probleem dat ik had was dat ik niet goed kon omgaan met fouten die ik maakte. Daar moest ik voor worden gestraft. Zodra ik iets fout deed in een vriendengroep, besloot ik eruit te stappen en nieuwe vrienden te zoeken.

Op mijn zestiende kreeg ik een vriend. Ik was helemaal hoteldebotel van hem. Het was leuk en gezellig, tot mijn gevoelens voor hem weg waren en ik het uit wilde maken. Hij vertelde dat hij niet wilde dat het uit ging en dat hij zelfdoding wilde plegen. Toch heb ik het uitgemaakt en een dag later had hij een nieuwe vriendin. Zo makkelijk was ik dus te vervangen, dacht ik. Om school te halen hoefde ik niet veel te doen. Ik zat op een te laag niveau. Ultieme geluksmomenten waren voor mij als mijn vader me een compliment gaf. Ik wilde dat mijn vader me zag staan op een positieve manier. Toen mijn vader en ik ruzie kregen, noemde hij me een slechte dochter. Daar kon ik niet mee omgaan. Die avond heb ik een overdosis genomen van pijnstillers om definitief een einde aan mijn leven te maken. Mijn moeder is hier op tijd achter gekomen en heeft mijn leven gered.

Toen ik mijn diploma had gehaald ging ik naar de havo, op een andere school. Tussen deze twee stappen in kreeg ik te horen dat mijn ouders gingen scheiden. Dit zag ik totaal niet aankomen. Ik snapte er helemaal niks van. Beetje bij beetje kwam de waarheid omhoog. Mijn moeder was al heel lang niet meer gelukkig en later bleek dat mijn vader dingen had gedaan die niet door de beugel konden. Daarom heb ik ervoor gekozen om bij mijn moeder te gaan wonen en geen contact te behouden met mijn vader.

Vanaf dat moment ging het steeds slechter en slechter. Ik ging op kamers en ging vaak op stap. Hier kwam vaak alcohol bij kijken. Van de scheiding kreeg ik niet zoveel mee, alleen als ik thuis was. Thuis kreeg ik de smaak ook te pakken. Ik ging steeds vaker op stap. Het leek toen allemaal nog vrij onschuldig. Drie weken voor mijn eindexamens begonnen ben ik ‘gevlucht’ door op vakantie te gaan terwijl ik eigenlijk naar school moest. Ik wilde weg van huis vanwege de situatie met mijn vader. Ik heb bijna niet kunnen leren voor mijn eindexamen en ben daarom op één tiende gezakt.

In de zomervakantie kreeg ik een vriendin in de stad. We waren vaak in de kroeg te vinden en kregen veel aandacht. Op een avond hadden we geen vervoer terug naar huis. We werden naar huis gebracht door een bekende jongen van ons. Terwijl mijn vriendin erbij was, heeft mij me seksueel misbruikt. Ik kreeg alles mee, maar kon niks doen. Ik voelde me een mislukking. Na dit moment ging ik mijn eigen lichaam misbruiken en liet ik mij misbruiken om maar liefde te krijgen.

Het jaar erna ging ik de havo doen op een andere school. Het ging een tijdje goed op school, totdat ik een depressie kreeg. Ik kwam terecht in een crisisopvang. Omdat ik altijd een masker op had met een glimlach, dachten ze dat het goed met me ging. Daarom mocht ik weer naar huis. Uiteindelijk had ik de havo gehaald en dat moest natuurlijk gevierd worden. Ik had goed contact met een jongen. De avond van het feestje sliepen we met z’n allen buiten. Ik zag dat hij toen tegen mijn vriendin aan ging liggen. Alweer voelde ik mij vervangbaar. Ik ging aan het zwembad zitten, maar niemand kwam me opzoeken. Dat was voor mij de druppel. Ik ben naar binnen gegaan en heb mijn tweede overdosis genomen. Uiteindelijk heb ik een vriendin wakker gemaakt en werd er een ambulance gebeld.

Vanaf dat moment ging alles van kwaad tot erger. Van een vriend hebben die me sloeg en inbrak tot straalbezopen opstap staan en seks hebben met een jongen. Ik werkte in die tijd in een restaurant. Iets wat ik heel leuk vond om te doen. Ik kreeg een relatie met een collega. Toen ik thuis kwam te zitten vanwege een burn-out en het voor mij echt niet meer hoefde, vertelde hij mij over Yes We Can Clinics. Ik wilde de hulp nog één kans geven. Toen ik een ‘go’ kreeg, was het niet mijn intentie om aan mijzelf te gaan werken in de kliniek. Ik wilde mezelf van het leven beroven.

Uiteindelijk heb ik bij Yes We Can Clinics een knop omgezet. Ik heb ontzettend veel mogen leren. Ik leerde dat ik de leegte die mijn vader vroeger had achtergelaten, wilde opvullen met jongens. In de kliniek heb ik een extra verbindingsdag gehad met mijn vader, waar wij een nieuwe start hebben gemaakt. Ik heb bij Yes We Can een ontzettende mooie basis gelegd om nog verder te groeien dan ik al had gedaan in de kliniek. Ik ga naar meetings en heb een sponsor. Ook zit ik in therapie om een liefdevolle relatie met mezelf en anderen op te bouwen. Maar ook om mijn lichaam de ruimte te geven om de trauma’s en het verdriet van vroeger los te laten.

In het begin van mijn herstel heb ik een aantal lastige momenten gehad, zoals het overlijden van mijn eerste vriend, het overlijden van mijn bonus opa en het verbreken van het contact met mijn vader. Ik heb het contact verbroken omdat ik eerst mijn grenzen beter moet leren kennen. Op deze momenten ben ik nuchter en clean gebleven, ook al was het erg lastig. Hiervan heb ik geleerd dat ik het aankan en zolang ik goed voor mezelf zorg, ik alles beter kan verwerken.

Voordat ik naar de kliniek ging wilde ik niet voelen. Ik vluchtte in alcohol, jongens, zelfbeschadiging, eten en suïcidale gedachtes. Ik deed het allemaal maar om mijn aandacht bij mijn gevoel weg te houden. Ik dacht ook dat ik na tien weken in de kliniek klaar zou zijn. Maar dat was niet zo. Ik heb mezelf maandenlang helemaal gegeven voor mijn herstel. Hier ben ik ontzettend dankbaar voor. Ik hoef niet meer te gebruiken, ik wil weer voelen en ik weet hoe ik ermee om kan gaan. Ik ken mezelf stukken beter. Ik zou voor geen goud terug willen naar mijn oude leven. Ik leef nu als een rijker en liefdevoller persoon. Iedereen gun ik hetzelfde als wat ik bij Yes We Can heb mogen bereiken, en onthoud: yes you can!