Manuel

Manuel werd bij Yes We Can Clinics behandeld voor zijn gameverslaving. Wij zijn ontzettend dankbaar dat hij zijn levensverhaal wil delen met jullie.

Hoi, ik ben Manuel en dit is mijn levensverhaal. 

Ik ben op 16 September 2001 geboren in het ziekenhuis van Utrecht. Ik heb toen de eerste 9 maanden van mijn leven in Zeist gewoond in de L-flat. Ik woonde hier in 1 appartement met mijn ouders en 2 vriendinnen van hun. Toen ik bijna 1 jaar was ben ik samen met mijn ouders naar Frankrijk verhuisd. Ik ben toen in Zuid Frankrijk gaan wonen. In St. Benoit, een dorpje met 15 huizen 20 mensen en de dichtstbijzijnde winkel was 20 minuten rijden. Ik heb 7 jaar in Frankrijk gewoond dus ik heb daar ook de eerste 4 jaar van de basisschool gedaan. Ik spreek daardoor dus ook vloeiend Frans. Toen ik op mijn 8ste weer naar Nederland verhuisde ben ik samen met mijn ouders bij mijn oma gaan wonen in Almen, een klein dorpje dicht bij Zutphen. Ik heb hier vanaf groep 5 op de basisschool gezeten. Hier is het wel een beetje begonnen met dat ik werd buitengesloten en dat ik mij nooit echt thuis voelde op school daar. Dit deed mij toen best wel veel pijn en omdat ik juist zo graag wou dat ik gemogen werd ging ik eigenlijk alleen nog maar gekker doen.

Mezelf verliezen

Ik begon alles te doen wat ze zeiden in de hoop dat ik er dan bij zou horen. Ik denk dat dat het eerste punt is geweest waarbij ik merkte dat ik mezelf aan het verliezen was en dat ik mijn eigen mening minder belangrijk begon te vinden dan die van een ander. Na een jaar bij mijn oma gewoond te hebben zijn we met ons drieën naar een ander huis verhuisd in Almen. Ik merkte dat er 1 meisje was op school dat echt vervelend tegen mij deed. Dus op een dag besloot ik het aan haar te vragen. Ik stapte op haar af en vroeg waarom zij zo gemeen deed tegen mij. Ze zei dat ze het deed omdat ze anders bang was om zelf gepest te worden. Ik heb haar toen gevraagd om een keertje te komen spelen. Na een tijdje waren we echt beste vrienden. Ze was als een zusje voor me. Ik ging bijna iedere dag met haar na school spelen. Onze ouders werden ook bevriend.

Scheiden

Toen ik 11 was merkte ik dat er steeds meer spanning was in huis. Ik was daar toen al heel erg gevoelig voor en merkte dat mijn vader en moeder steeds meer ruzie kregen en dat papa dan met mij mee ging naar mijn beste vriendinnetje. Ik dacht dat mijn vader gewoon goed kon met de moeder van mijn vriendinnetje. Op met 12de gingen mijn ouders scheiden. En ging mijn vader in Zutphen wonen. Hij kreeg toen een relatie met de moeder van mijn beste vriendinnetje. Zij was tevens ook mijn enige vriend(in) die ik op dat moment had. Maar doordat onze ouders iets kregen veranderde er natuurlijk ook veel in onze band.

Erbij horen

Ik was op mijn elfde naar de middelbare school gegaan en ook daar kon ik maar heel erg weinig aansluiting vinden bij mijn klasgenoten. Ik kreeg toen een keertje een sigaret van een jongen uit mijn klas en dat vond ik wel heel erg interessant. Ik heb er toen 1 gedaan. En toen zei iemand dat ik nep rookte omdat ik niet over mijn longen rookte. Ik heb er toen 4 meegekregen van een vriend en heb ze toen thuis allemaal in 1x over mijn longen gerookt. Vanaf dat moment ben ik begonnen met vast roken. Ik ben toen in een groep gekomen met ongeveer 50 jongeren van 12 tot 21. En het enige wat we deden was de hele dag een beetje op het station hangen en in een bekend parkje in Zutphen. 3 mensen uit mijn klas zaten ook in die groep dus kreeg ik iets meer aansluiting met de ´populaire´ mensen uit de klas. Ik vond het op dat moment zelf natuurlijk super leuk omdat ik voor het eerst in mijn leven echt ergens bij hoorde. Ik voelde me op dat moment echt het mannetje. Ik ben toen rond mijn 13de ook begonnen met drinken en heel af en toe blowen. Ik kon er toen prima mee overweg en ik kende mijn grenzen heel erg goed. Ik heb in deze tijd altijd een hele goede band gehad met mijn ouders en ik vertelde hun altijd alles wat ik deed om wat minder bezorgdheid bij hun  op te wekken. Omdat ze anders helemaal geen idee hadden waar ik was.

Gamen

Toen ik in de 2de kas zat van de middelbare school kwam er een nieuwe jongen in de klas. Ik weet niet of ik zijn naam mag noemen dus ik noem hem wel even Erik. In het begin mochten we elkaar echt helemaal niet. Maar toen we af en toe een keertje gingen chillen begonnen we een band op te bouwen. Hij had een hele lastige thuissituatie en daardoor was hij al vrij snel heel veel bij me. Door hem ben ik uiteindelijk rond mijn 14de uit die groep gegaan en was hij echt mijn allerbeste vriend. Ik merkte dat ik bij hem echt helemaal mezelf kon zijn. En met hem ging ik dus ook voor het eerst echt heel veel gamen. Ik ging bijna iedere dag om. Al snel kwam ik er achter dat hij niet een geweldige thuissituatie had.

Ik heb hem heel erg veel geholpen in deze tijd. Ik merkte dat ik mezelf op sommige gebieden begon te vergeten en mijzelf op de tweede plek zette. Als we bij elkaar waren gingen we eigenlijk de hele dag en nacht alleen maar gamen. Dit is begonnen toen ik ongeveer 15 was. We speelden de hele dag het spel Call of Duty. Ik kocht een eigen Xbox One en begon zelf ook steeds meer FIFA te spelen. Dit werd uiteindelijk zo erg dat ik het na een tijdje de hele dag door alleen nog maar speelde. Als ik op school was speelde ik het op mijn telefoon via een app. En was ik de hele tijd spelers aan het verhandelen. Mijn band met Erik begon weg te vagen en ik begon mezelf steeds meer te isoleren. Dat begon bij dat ik mijzelf af en toe ziekmelde van mijn opleiding om FIFA te kunnen spelen. En na een tijdje had het spel grip op mij gekregen en wou ik gewoon niet meer zonder. Ik voelde mij steeds slechter en begon steeds meer vrienden kwijt te raken. En als ik dan bij vrienden was dan ging ik daar ook eigenlijk alleen maar gamen of drinken. Vaak was het zelfs zo dat ik met een vriend ging drinken en dan ging hij meestal rond een uur of half 3 slapen, dat was het punt waarop ik het een goed plan vond om dan nog even FIFA te gaan spelen. Dit was dan meestal tot een uurtje of 7 a 8 ´s ochtends.

Ik ben op mijn 15de begonnen met de podiumacademie uitstroom acteur in Almelo. Na mijn lastige middelbare school was dit het enige wat ik wou. En toen ik ook nog eens werd aangenomen dacht ik dat het niet beter kon. Het eerste jaar beviel me heel goed en vond ik het echt super leuk. Ik ben toen ook makkelijk overgegaan. Het 2de jaar was dat wat anders. Ik merkte gewoon dat de FIFA echt grip op mij had. Als ik om 8 uur op moest staan voor school vond ik zelf dat ik een prima nacht zou hebben gehad als ik van 6 tot 8 slaap zou hebben gehad. Dus ging ik maar tot 6 uur gamen en dan proberen te slapen. Dit resulteerde er vaak in dat ik net een half uurtje sliep en dat mijn wekker dan afging. Ik ging doodmoe naar school kwam doodmoe thuis van school en ging dan maar weer gamen omdat ik dacht dat dat mij energie gaf. Dat huiswerk kwam later wel. Ik denk dat iedereen wel begrijpt dat je met die houding op een opleiding niet veel kans maakt.

Mental Breakdown

Ik kreeg op een betaald moment een mental breakdown nadat ik 2 dagen achter elkaar had gegamed zonder te slapen en ik ´s avonds moest werken. Ik kon alleen nog maar op bed liggen en moest de hele tijd huilen. Ik voelde mij verschrikkelijk over hoe ik de afgelopen paar jaren had geleefd. Ik had dit wel vaker maar dit keer was het anders. Ik ben toen naar mijn moeder gegaan en heb tegen haar gezegd dat ik naar een kliniek wou. Het was voor mij al lang duidelijk op dat moment dat dat YWCC zou worden. Ik ben toen naar school gegaan en heb daar huilend een gesprek gehad met mijn mentor die dat jaar al alles had geprobeerd om mij te motiveren. Ik heb gezegd dat ik opnieuw wil beginnen met een schone lei. En ik heb gezegd dat ik mezelf ook niet snap omdat er maar 1 ding was wat ik eigenlijk echt wou. En dat was daar op school zitten. En de beste acteur van Nederland worden.

Naar Yes We Can Clinics

3 juli 2019. De dag dat ik zou worden opgenomen ik YWCC. Ik vond het echt doodeng. Ik reed met mijn ouders en mijn beste vriend naar Eindhoven en daar aangekomen was het zo ver. Ik moest afscheid gaan nemen van mijn ouders voor de komende 10 weken. Hoe doe je dat. Een mens proberen zoveel liefde te geven en gerust te stellen voor 10 weken. Ik merkte dat het veel meer met mij deed dan ik eigenlijk had gedacht. Mijn band met mijn ouders is altijd al heel erg sterk geweest maar op dat moment kon alleen maar denken aan hoe dit wel niet voor hun moest voelen. Om je kind eerst 3 jaar niet meer ECHT gezien te hebben en hem nu mee te moeten geven naar een plek waarvan je weet dat hij soms moeilijke maar ook zeker leuke ervaringen gaat hebben. Wetende dat je kind anders maar hetzelfde thuiskomt na die 10 weken.

Ik vond het heel erg lastig en ik was ook super bang dat mijn ouders zouden zijn verandert naar mij toe. Dat ze strenger zouden zijn geworden. Of dat ze zich toch hadden gerealiseerd dat ik hun zoveel had aangedaan dat ze niet meer wilden dat ik hun thuis woonde. En ook al wist ik dat mijn ouders dat nooit zouden doen, waren dat de enige scenario’s die zich in mijn hoofd afspeelde.

Oprecht aardig doen

Ik stapte het busje in en merkte dat ik het maar raar vond dat de coaches van YWCC zo lief waren. En zo goed hun best deden om ons op ons gemak te brengen. En het raarste was dat ik zag dat ze dat ook echt wilden. Ik prik er heel erg snel doorheen als iemand nep aardig doet tegen mij. Maar ik zag gewoon dat ze oprecht waren en dat ze heel graag het gesprek met ons aan wilden gaan. En ook al ging het gesprek over pizza. Ik zag dat ze de verbinding met ons aangingen. Toen we aankwamen op de kliniek gingen we naar de woonkamer waar je samenwoont met 59 andere jongeren. Het voelde zo gek; iedereen gaf me een knuffel en verwelkomde mij met zoveel liefde en positiviteit. Een ook bij hun allemaal merkte ik dat het echt was. We kregen daar een enorm goeie structuur en ik ging me steeds beter voelen. Ik voelde me daar echt thuis.

Verbindingsdag

Na 5 weken kwam 1 van de mooiste dagen van mijn leven: verbindingsdag. Ik mocht mijn ouders weer 1 dag zien. We gingen met iedereen in een kring zitten en ik was met mijn ouders als tweede aan de beurt. Ik moest mijn ouders om de beurt een minuut lang aankijken zonder iets te zeggen. Toen ik mijn vader moest aankijken begonnen we eerst een beetje te lachen. Maar na een seconde of 5 brak mijn vader. Ik zag hoe mijn vader mentaal en fysiek gewoon helemaal brak in die stoel daar tegenover mij. Om mij. Om wat ik allemaal had gedaan in mijn verslaving. Dat was echt het pijnlijkste wat ik ooit heb gezien. Om mijn vader zo hard te zien huilen en om hem zo kapot te zien gaan. Dat was verschrikkelijk. Dus binnen 1 seconde moest ik ook net zo hard huilen omdat ik mij zo naar voelde over wat ik hem allemaal had aangedaan.

Toen die dag voorbij was voelde het alsof er een last van mijn schouders viel. Dit had ik echt nodig om weer vol op verder te gaan in mijn herstel. Ik de kliniek hoorde ik al wel vaker dat mensen het moeilijk vonden om na 10 weken naar huis te gaan. Maar ik dacht altijd nou dat zal je van mij niet horen. Maar toen het bijna zover was. Na 9 weken. Ik wou niet meer. En dat had niets te maken met dat ik niet naar mijn ouders wilde gaan. Maar ik wilde gewoon niet weg uit de kliniek. Deze plek voelde zo erg als thuis dat ik niet eens meer wist hoe het thuis rook of waar dingetjes lagen.