Amilcar

Over mezelf

Op mijn tweede ben ik samen met mijn zus en mijn moeder naar Nederland verhuist, omdat mijn moeder een andere man had ontmoet. Dit vond ik erg moeilijk en heb ik nooit goed kunnen verwerken. 

Vanaf kleins af aan ben ik al een klein driftig kindje geweest. Ik werd snel boos en reageerde vaak agressief. Tijdens mijn basisschooltijd ben ik veel gepest door mijn uiterlijk en afkomst. Ik werd vaak uitgescholden doordat ik wat forser was en uit het buitenland kwam. Ik wist niet hoe ik daarmee moest omgaan. Daar komt ook een stuk boosheid vandaan, en heeft een flinke scheur opgeleverd in mijn zelfbeeld. 

Op jonge leeftijd ben ik bezig met allerlei therapieën en cursussen bij een hulpverlening, hiermee ben ik na vier jaar gestopt omdat het geen toegevoegde waarde voor mij was.

Mijn problematiek 

Mijn problemen begonnen rond mijn dertiende. Ik ging vaak mijn eigen weg in en luisterde niet meer naar mijn ouders. Ik had een grote mond en kreeg constante ruzies met mijn stiefvader, doordat ik hem de schuld gaf van mijn scheiding met mijn moeder. Daarnaast trok ik mezelf steeds meer terug in mijn kamer. Ik was vaak buiten met vrienden voetballen of chillen, omdat ik dat leuker vond dan met mijn ouders te zijn door alle ruzies. Op een gegeven moment ging het op school ook niet meer goed. Ik werd in het eerste van school gestuurd en in de tweede kwam het dagelijks voor dat de docenten klaar waren met mijn gedrag, en mij uit de les verwijderden. Hierdoor ging ik mijn best niet meer doen en mijn cijfers werden alsmaar slechter. Ook mijn thuissituatie verslechterde: ik had alleen maar ruzie met mijn ouders en ik communiceerde helemaal niet meer. 

Yes We Can Clinics

In april 2015 stelden mijn ouders me voor de keuze: of naar Yes We Can Clinics, en je krijgt van ons je laatste kans, of je zoekt het vanaf nu lekker uit in je eentje en je gaat het huis uit. Dit was voor mij een grote schok. Na heel veel gesprekken met een schoolmaatschappelijk werker en mijn mentor heb ik tijdens de intake er toch voor gekozen om naar Yes We Can te gaan en alle leuke dingen in de zomer te missen. Dit betekende ook dat mijn jaarlijkse bezoek aan mijn vader niet door zou gaan. Dit gemis deed me veel verdriet.

Het beeld van mijn moeder toen ik haar tijdens de intake, na heel veel weerstand, vertelde om toch open te staan voor verandering, ga ik nooit meer vergeten. We barstten toen we met z’n tweeën in huilen uit. Uiteindelijk ging ik op 10 juni 2015 naar de kliniek met heel veel spanningen. Tijdens mijn opname ben ik erachter gekomen dat er veel boosheid zit in het feit dat mijn moeder mij mee heeft genomen naar Nederland en dat ik heel veel gemis had naar mijn vader toe. Tijdens de verbindingsdag heb ik aan mijn ouders verteld wat mijn gevoel was over de verhuizing en het gemis van mijn vader en de pesterijen die ik op de basisschool had. Daarnaast heb ik in de kliniek geleerd hoe ik het best met mijn boosheid om kan gaan en daar heb ik veel aan gehad.  Na de verbindingsdag had ik steeds minder zin in de behandeling en deed ik niet meer mijn best. Ze besloten me in mijn tiende en laatste week van de behandeling naar huis te sturen.

Na de kliniek  

Eenmaal terug realiseerde me dat het heel moeilijk was om weer het leven op te pakken en kreeg ik erg veel spijt gehad dat ik het behandeltraject niet heb afgemaakt. Maar ik moest het er beste van gaan maken en dat is me gelukt. Ik kan me de woorden van counselor Rogier tot op de dag van vandaag nog herinneren; ‘’ of je gaat nu terug naar je oude leven in je eentje, met niemand die om je geeft en jezelf heel erg zielig vinden, of je gaat godverdomme aan de bak en gaat nederig worden met een prachtige toekomst voor je in het verschiet kerel ‘’. Die woorden zijn me altijd bijgebleven.  

Ik ben die week daarna meteen met de nazorg begonnen en naar school gegaan. Na acht weken nazorg vond ik het jammer dat het erop zat, maar heb ik me wel gerealiseerd dat dit de kans van mijn leven was om aan mezelf te gaan werken en dat het nu aan mezelf was, om niet in oude gedrag terug te vallen.

Hoe gaat het nu met me?

Als ik nu zie waar ik zes jaar na mijn behandeling sta, kan ik niks meer zeggen dan dat ik Yes We Can Clinics erg dankbaar ben voor de kans die mij hebben gegeven. Na jaren waarin ik aan mezelf heb gewerkt ben ik nu in staat om alle ervaring, kracht en hoop in het herstel ope een positieve manier toe te passen. De kans die ik op 15-jarige leeftijd heb gekregen is niet voor iedereen weggelegd, maar ik realiseer me achteraf wel dat dit de beste en mooiste kans ooit is en dat ik deze ervaring voor altijd met me zal dragen. 

Toen ik terugkwam uit de kliniek, wou ik toch wat meer doen met de passie die ik voor voetbal heb. Daarom ben ik in 2016 begonnen als officiële KNVB Scheidsrechter en heb ik in 2017 de cursus als assistent-scheidsrechter voltooid. In de zomer van 2019, kreeg ik na veel trainen en hard werken van de voetbalbond te horen dat ik promotie maakte naar de landelijke lijst, de top van het amateurvoetbal. In 2020 maakte ik nogmaals een promotie, ditmaal naar de 3e divisie.

Ik ben na mijn behandeling ook teruggegaan naar school. Ik heb in 2017 mijn middelbare school afgerond op vmbo-kader niveau. Hierna ben ik begonnen aan de niveau 4 opleiding luchtvaartdienstverlening op het ROC in Nijmegen, die ik in 2020 heb afgerond. Momenteel ben ik bezig aan een Bacheloropleiding Toerisme Management op de Breda University of Applied Sciences. 

Daarnaast heb ik ook de kans gekregen om in December 2020, na 5,5 jaar terug te keren naar de kliniek om mijn kracht, ervaring en hoop te delen aan de moedige fellows die momenteel aan zichzelf aan het werken zijn. Dit heeft mijn definitief doen realiseren dat ik hiermee wil doorgaan om mezelf in te zetten voor Yes We Can Clinics. In Februari 2021 heb ik ook een Yes We Can-meeting opgezet in Breda, waar ik wekelijks voorzitter van ben, om aan mezelf te kunnen blijven werken, en tegelijkertijd mijn steentje te kunnen overdragen aan mede-fellows.