Cheyenne

Cheyenne werd bij Yes We Can Clinics behandeld voor haar alcohol- en cannabisverslaving en gedragsproblemen. Wat zijn we trots en dankbaar dat deze powervrouw bereid is om haar levensverhaal met jullie te delen.

Ik ben Cheyenne, op 21 mei 1996 om 8:14 uur kwam ik ter wereld, thuis in Spijkenisse. Ik ben een van een tweeling. Mijn broertje of zusje is nooit levend ter wereld gekomen. Ik zelf ben met gebrek aan zuurstof geboren. Ik was en ben het enige en het eerste kind van mijn ouders Fred en Lydia.

Warm gezin

Ik groeide in mijn eerste levensjaren op in een warm en beschermd gezin. Mama was elke dag thuis en droeg de zorg voor mij, mijn vader verdiende de kost als beveiliger. Ik was een vreselijke slaper, ik was nachten op. Daarnaast was ik een drammer en eiste ik veel aandacht op. Mijn moeder mocht mij ook geen minuut van alleen laten; dan ging ik huilen. Mama ondernam veel activiteiten met mij. Ik was weinig met andere kinderen. We gingen vaak naar oma Miep en samen met haar naar de kinderboerderij, ik ben altijd met dieren opgegroeid. Mijn andere opa en oma heb ik niet bewust gekend. Na een ruzie heb ik vanaf mijn tweede jaar geen contact meer met hen en de familie van mijn vaders kant.

Gepest op school

Vanaf groep 2 werd ik gepest. Vanaf groep 5 gingen de pesterijen over in fysiek geweld. Mijn ouders haalden mij daarom van school, waarna ik op een andere plek 3 leuke jaren heb gehad. In 1 VWO begonnen de pesterijen weer, ik was toen 13 jaar. Vanaf dat moment kreeg ik voor het eerst de gedachte “wat als ik er nu niet zou zijn”.

Vechtscheiding

In het 2e studiejaar ging ik naar de HAVO. Daar draaide ik mijn gedrag om. Ik wilde niet wéér gepest worden. Ik had een grote mond en begon veel negatieve aandacht te vragen.  In datzelfde jaar gingen mijn ouders uit elkaar. Dit werd een langslepende vechtscheiding.  Ik kon niet omgaan met al die emoties, ik werd een boos en driftig meisje dat zich afzette tegen de hele wereld.

Alcohol

Tijdens de scheiding kwam ik voor het eerst in aanraking met alcohol. Het voelde even of ik alles kon vergeten en of mijn geest verdoofd was. Door mijn gedrag werd ik van school gestuurd. Ik kwam terecht op kleinschalig onderwijs op Mavoniveau. Ik had geen stabiele thuissituatie en hopte van mama naar papa en oma. Ik was veel bij vriendinnen en ik ging vaak uit. Ik had geen grens met alcohol en wist ‘s ochtends vaak niet wat ik dan de avond ervoor had gedaan.  

Ik slaagde voor mijn MAVO en startte een mbo-opleiding. De problemen thuis bleven aanhouden en mijn relatie ging op dat moment over. Alweer een tegenslag. Ik zocht troost in alcohol en wiet en ik kwam geregeld onder invloed op school. Ik bleef zitten, en school startte een hulpverleningstraject.  

Ik ging van instantie naar instantie en na een jaar kreeg ik de diagnose ADHD. Ik begon medicatie te slikken en even leek dit te werken.  Rond mijn 18e emigreerde mijn vader, ik had nog maar weinig contact met hem. Ik vulde deze leegte op met alcohol en blowen. Ik voelde mij wederom verlaten, waardeloos en niet gezien. 

De druppel

In mijn laatste leerjaar liep ik stage en werd ik aangerand door een collega. Dit was voor mij de druppel. Ik verafschuwde mijzelf, vond mijzelf vies en ik begon te leven vanuit angst. Ik zocht niet alleen mijn troost in dagelijks gebruiken van alcohol en wiet maar ditmaal ook in zelfbeschadiging.  Ik zocht meerdere malen hulp en ging wederom van instantie naar instantie maar ze konden mij niet helpen. Ik zag op dat moment helemaal niet in dat ik naast psychische problemen ook verslaafd was. 

Geen vertrouwen meer

Ik was klaar met de hulpverlening en had er geen vertrouwen meer in. Ik besloot het op mijn eigen manier te doen en verhuisde naar een andere stad waar ik opnieuw zou beginnen.  Van mijn huisarts kreeg ik medicatie voorgeschreven, zogenoemde benzodiazepines. Even leek het iets beter te gaan maar al snel verviel ik in mijn oude gedrag. Ik zag iedereen om mij heen gelukkig en ik was dit nog steeds niet. Al snel begon in mijn medicatie te misbruiken in combinatie met alcohol en wiet. Ik kon niet leven met het leven zoals het kwam en verafschuwde mijzelf. Dagen in eenzaamheid volgden. Ik was op en had er vrede mee als het leven afgelopen zou zijn.  

Toch besloot ik het leven nog een kans te geven en vertelde aan mijn huisarts over mijn gebruik. Kort daarna werd ik opgenomen in een 12 stappen kliniek. Echter werd ik hier na dag 8 weggestuurd omdat ik een medewerkster had bedreigd. Ik was op dat moment clean genoeg om te besluiten dat ik, wat er ook gebeurde niet meer terug wilde naar mijn oude leven. Ik besloot te gaan vechten, pakte hulp aan uit elke hoek en leerde mensen kennen die hetzelfde waren als mij op zelfhulpgroepen.

Yes We Can Clinics

Zorginstellingen wezen mij af; ik was “te complex”. Ik belde op mijn 29ste dag clean YWCC op en daar nam iemand op die tegen mij zei “wat fijn dat je mij belt, ik ben trots op je”. Vanaf dat moment wist ik dat YWCC anders was dan andere zorgverleners. De medewerker vroeg mij om te proberen mijzelf clean te houden. Zo gezegd zo gedaan. Elke dag was ik in contact met mensen, ging ik naar zelfhulp bijeenkomsten en ontwikkelde ik vriendschappen van ongekende waarde. Ze hielden van mij ondanks dat ik niet van mijzelf hield. 

Het hielp. Ik mocht op intake komen waar ik warm verwelkomd werd. Iets wat ik nog nooit had meegemaakt. Ervaringsdeskundigen vertelde hun verhaal en stelden mij en mijn moeder gerust. Ik vertrok op 8 januari 2020 naar de kliniek in Hilvarenbeek. Irritaties naar mijn moeder, met 2 roze koffers, een lading make-up, plakwimpers, super bang en onzeker. Niet wetende dat die 10 weken mijn leven zouden veranderen

Pittig traject

Het was een pittig traject waar ik (soms letterlijk) een spiegel voor kreeg. Waarom wilde ik altijd alles goed doen? Waarom zorgde ik voor iedereen? Waarom verafschuwde ik mijzelf, was ik zo onzeker en vond ik mijzelf niks waard? Waarom had ik maar één emotie: boosheid? Allemaal vragen waar ik nooit over na gedacht had, of überhaupt bewust van was geweest. Ik kreeg inzichten waarmee alles duidelijk werd. Mij waarom vragen werden beantwoord. Dit verklaarde een hoop over mijn gevoel en gedrag.  

Wat mij is bijgebleven, is de opdracht dat ik elke avond af moest sluiten met 5 dingen waar ik trots op was. Elke avond sloot ik af met “ik ben trots dat ik er mag zijn”.  Stukje bij beetje begon ik meer zelfacceptatie, liefde en eigenwaarde te krijgen. Ik mocht ontwikkelen in een veilige liefdevolle omgeving waar mensen 24 uur per dag er voor mij waren. Iets wat ik erg lang in mijn leven heb gemist. Ik werd eerlijk, open en bereidwillig om te kiezen voor gezond herstel. De kliniek heeft mij een toekomst geboden, een opstapje naar een nieuw leven. Ik ervaarde dat ik niet meer alleen was, het nooit meer alleen hoefde te doen en anderen om hulp mocht vragen. Aan het eind van mijn behandelperiode heb ik voor het eerst in mijn leven echt afscheid mogen nemen, ook iets nieuws en zeker belangrijk. Ik kwam terug als een volwassen vrouw van 23.  

Nazorg

Toch vond ik het moeilijk om mijzelf op nummer 1 te gaan zetten en op een gezonde manier voor mijzelf te gaan zorgen. Tijdens mijn nazorgperiode in Abcoude ben ik hiermee aan de slag gegaan. Ik kreeg ondersteuning met mijn financiën, huishouden en aangaan en behouden van gezonde contacten. Ik zette hier de echte stappen naar zelfstandigheid. Het was fijn dat er ook na de kliniek een veilige plek is waar ik de hulp kreeg om mijzelf verder te ontwikkelen en tevens altijd nog langs mag komen om mijn ervaring te delen als oud fellow.  

Mooie dingen

In herstel beleef ik heel veel mooie dingen. Ik heb mijzelf nieuwe denkpatronen aangeleerd. Want wie heeft ooit bewezen dat het waar is dat ik lelijk ben? Immers weet ook niemand of je gras wel groen mag noemen, omdat we ooit de kleur groen hebben toegekend. Wat nu als ik mijzelf in de spiegel aankijk en tegen mijzelf zeg dat ik wel mooi ben.  

Ook heb ik ingezien dat ik niemand kan veranderen. Er is maar een persoon die je kan veranderen, dat ben ik zelf. En dat kan wel effect kan hebben op het gedrag van anderen. Vandaag de dag hoef ik geen oordeel meer te hebben over mensen. Ik ben een liefdevol persoon geworden naar mijzelf en hierdoor ook naar anderen. Ik ben er nog lang niet, stapje voor stapje mag ik mijzelf ontwikkelen. 

Ik zie mijzelf als een boom

Ik ben ooit geplant, ziek gegroeid. Nu ben ik afgekapt en ben ik naar de wortels aan het werken. Soms zijn ze best hardnekkig om eruit te trekken. Maar alleen als de hele boom weg is, tot de wortels aan toe, kan ik een nieuw zaadje planten en als een gezonde boom terug groeien.
  

Het is een proces waar ik heel mijn leven mee bezig zal blijven. Vind ik dat vervelend? Helemaal niet. Inmiddels heb ik namelijk; de band met mijn moeder weer terug, mijn vader weer in mijn leven, fijne vrienden om mij heen die ook in herstel zijn, werk ik als persoonlijk begeleider in de gehandicaptenzorg en woon in een leuke studio in Den Haag.  Maar het allerbelangrijkste is dat ik mijzelf terug heb! 

Makkelijk?

Wil dit zeggen dat het leven altijd makkelijk is? Nee zeker niet, ook ik loop nog steeds tegen dingen aan. Alleen wat er is veranderd is dat ik er niet meer op hoef te gebruiken omdat ik het mijzelf meer dan waard vind om een clean leven te lijden.  

Ik was lang op zoek naar geluk, mijn sleutel tot geluk begint is het gelukkig zijn met mijzelf. Ik ben trots op mijzelf, de persoon die ik ben geworden en het pad dat ik heb bewandeld.  

De reis die ik in YWCC heb gemaakt is de mooiste reis uit mijn leven geweest!